Yokluk Yurdu'ndan Varlık Sahası'na Doğru
Bölüm 1
Þuurun Oluþmasý Varlýðýmýzýn kaynaðýný bildiðimizden bu yana
Yokluk Yurdu’nda,
Soðuk kýþ günlerinin ardýndan ýlýk bir bahar güneþinin
topraðýn üzerindeki karý eritmesiyle açýða çýkan doygun çamuru
aþýp filizlenen bir tohum gibiydik.
Cismimizin,
Tabiatýmýzýn,
Mizacýmýzýn gereði
Renkten renge girip,
Huydan huya bürünüp,
Bir sebebe baðlanarak
Hayat bulmuþ, yaþama tutunmuþtuk.
Sebeplerimizle özel, farklýlýklarýmýzla güzel kýlýnmýþtýk.
Her birimizi bir bilinç bahþedilince
Uzanýp tuttuðumuz her bir þeyden tat almaya baþlamýþtýk.
Tattýklarýmýz hoþumuza gittikçe
Nefsimizin varlýðýnýn da þuurunu vardýk.
Bu þuurla bilmediðimizi tanýyýp anlamaya öðrendik;
Öðrendikçe daha fazlasýný merak ettik;
Merakýmýz bizi cezbedince
Ona ulaþmak,
Ona almak için yöntemler geliþtirip harekete geçtiðimizde karar verebildiðimizi gördük.
Karar verebildiðimize göre kendimize ait bir irademiz de olmalýydý.
Ýrade,
Ýrade edebiliyor olmak,
Dilemek,
Dilediðimizi kýsmen de olsa yapabiliyor olmak...
Korkmalý mýydýk,
Sevinmeli miydik bu durumu;
Düþündükçe sanki bir uçurumun ucundan aþaðýya bakýyorduk;
Yüreðimiz aðzýmýza geldi.
Sarsýldýk.
Boþluk hissini kapýlýnca ayaðýmýz yerden kesildi diyeceðim
Hiç olmadýðý kadar yere saðlam basýyorduk oysa.
Yaptýklarýmýzdan da mesul olduðumuzun farkýna vardýk böylece.
Bölüm 2
Ayrýlýk Her þeyin zýttý ile uyum ve denge içinde olduðunu görebilmek
Ancak nefsimizi tanýdýktan sonra nasip olabildi.
Yasak ile izin,
Doðru ile yanlýþ,
Sevgi ile nefret,
Hak ile batýl,
Ýlim ile cehalet,
Þükür ile inkâr,
Adalet ile zulüm…
Mesuliyet de burada baþlýyordu.
Hangisini tercih edersek edelim elbet bir sorumluluðu vardý.
Sorumluluðun da bir aðýrlýðý varken onu kaldýrýp kaldýramayacaðýmýz ise muammaydý...
Bir tellal, uyuyanlarýmýzý uykusundan uyandýran,
Duyanlarý pusturan bir sesle nida eyledi.
"Ey var edilenler! O, Varlýðýn Kaynaðý hitap edecek;
Varlýk Sahasýnda toplanýn!
Haydi Varlýk Sahasýna!
Varlýk Sahasýnda toplanýn!"
Varlýk Sahasý, bizim gibi var olanlarýn toplandýðý büyük, çok büyük bir alandý.
Ayaklarýmýz ve kalbimiz bizleri saf, saf bir araya getiriyordu.
Diz çöküyor,
Boyun eðiyor,
Gözlerimiz, gözlerimiz onun nuruyla akýyordu sanki.
Varlýðýmýzýn kaynaðý bize sordu:
"Ben sizin Rabbiniz deðil miyim?"
Dillerimizden aþkla hep bir aðýzdan tek bir cümle çýkýverdi.
"Evet, evet sen bizim Rabbimizsin"
Sözler verildi; ahit, unutsak bile biz inkâr etmeyelim diye
Nur ile kalplerimizi nakþedilirken bize birer görev verildi.
Bu görevi ifa edeceðimiz yere, yeryüzüne yolculuk yapacaktýk.
Bir ayrýlýktý bu;
Öz yurdumuzdan uzak düþeceðimiz,
Baba diyeceðimiz kiþinin sulbundan
Anne diyeceðimiz kiþinin rahmine düþerek baþlayacak yolculuðumuz
Yedi kat içeride,
Karanlýk üç evrede gerçekleþti.
Adýný Dünya dedikleri yeri soludukça
Bu alemi sevmedik, sevemedik iþte.
Biz hýçkýra hýçkýra aðlýyorken
Annemiz ve babamýz seviniyor,
Gülüyor,
Kurbanlar kesiyordu.
Ýþte o gün anladýk
Bir derde sancýlandýðýmýzý,
Bir müddet sonra derdimizle göz göze geleceðimizi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.