NE FARK EDER Kİ?

Yakýn beni!..
Bir Nisan sabahýnda yakýn...
Buharlaþsýn üstümdeki þebnemler...
Ne fark eder ki?
Erken tanýþtým zaten çileyle...
Henüz dalýmdayken çürümeyi öðrendim;
Emeklemeden yürümeyi...

Küsmek gibi bir lüksüm yoktu.
Figüranlýk yaptýðým bir sahneden ibaretti hayat...
Ekmeðimden olamazdým.
Hak ettiðim buydu belki de...
Daha iyisini bulamazdým...

Muhabbetin kapýsýný da çaldým...
Kanayan ellerimle...
Hýncahýnç dolu olduðunu söylediler yüzüme yüzüme...
Üstelik;
Ümitle gidip, tehditle kovuldum her defasýnda...
Yarým kaldý her maceram...
Yalnýz kaldým...

Gözyaþý dökmeyi kendi gayretimle öðrendim...
Bir tek siyah kalemim vardý...
Deftere hep onunla çizdim güneþi...
Iþýkla tanýþamadým...
...ve geçemedim hiçbir zaman bi’ üst sýnýfa...
Karnem zayýflarla doluydu mutluluk adýna...

Þimdi üzülme diyorlar...
Hiçbir lügatta târifi yoktur çektiklerimin...
Üzüntü nedir ki?
Yakýn beni!..
Yaðmurumla birlikte yakýn!..
Âh bile çekeceðimi sanmayýn sakýn!..

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: