Çorak topraklarda açar hercaî, Hiç göz yaþlarýyla ýslanmamýþ. Ki bu yüzdendir; Boynu büküklüðü,bu örselenmiþliði. Siyahýn bir renk bile sayýlmadýðý, Bu korkunç dünyada, Hâlâ asýrlýk sevdalarýn ýþýðýna açar, Sonra solar bin yýl. Oysa ki hep koyudur kökleri, Dallarýna karanlýk iþlenmiþtir, Karaya çalar rengi. Karanlýk gecelerde açar hercaî, Hiç þafak yüzü görmemiþ. Ki bu yüzdendir; Korkmuþluðu,bu ürkekliði. Piþmanlýk denen fotosentezin ücrâlýðýnda, Ne suya muhtaçtýr,ne ýþýða, Sefil bir döngüdür tek kudreti, Hiçlikten boþluða savrulan. Oysa ki hep umuda sepettir tomurcuðu, Ýlâhi bir inanç hâkimdir hücre çeperinde, Belki gerçek,belki sahte. Ve hep; Vefasýz gönüllerde açar hercaî, Kendi göbeðinde ýþýldayan vefasýzlýk damgasýna inat…
Hercaî Sosyal Medyada Paylaşın:
Hercaî Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.