ÖĞRETMEN ÇİÇEKLERİ AÇMAZSA BİTER

Övülmeye sevilmeye ihtiyacým yok
Çiçeklerim açarsa yaþarým ben.
Papatyalar, Gonca güller, Erguvanlar...
Laleler, Sümbüller, Mor Menekþeler açsýn.
Hakkari’nin Ters laleleri kaldýrsýn baþýný
Selimiye’yi süslesin sümbüller
Ya Karsý’n Sarý dudaðý, Kaf lalesi;
Aðrý’nýn Kurt kulaðý;
Aðlayan gelin gülsün Diyarbakýr’da...
Karagül, Mezopotamya sümbülü, peygamber çiçeði...
Daha neler neler sayarým ben...
Ama çiçeklerim açarsa varým ben...
Zirvelerde açsýn,
Kaya diplerinde açsýn,
Saraylarda açsýn demiyorum.
Güzel koksun, kötü koksun fark etmez...
Nerede açarsa açsýn,
Dedim ya çiçeklerim açarsa varým,
Onlar açarsa yaþarým.
Onlar açarsa koþarým umutlarýma.
Beni bilmesin dünya...
Çiçeklerim bilsin yeter.
Diyarbakýr Daðkapý’da boyacý Zeyd,
Mardin’de kamyoncu Þeyhmus,
Amasya’da þans eseri dünyaya gelen Satýlmýþ;
Gavur Daðýnýn sarý çiçeðini bohçasýnda taþýyan Elif kýz...
Dedim ya vatanýmýn çiçekleri bilsin beni
Onlar unutmasýn.
Ben onlarý gönlümde taþýdým hep
Onlar gönül koymasýn yeter...
Çünkü öðretmen;
Çiçekleri açmazsa biter!

Sosyal Medyada Paylaşın: