***ÖĞRETMENİM** (100. YIL ŞİİRİ)

Nasýl anlatsýn dil, ne yazsýn kalem,
Üç beþ satýra sýðdýramam seni.
Sende can buluyor sonsuz bir alem ,
Sensin hayat denizinin yelkeni.

Mehtabýn yükünü denizler çeker,
Nûr-u ilâhîde bir deryâsýn sen.
Ellerin aydýnlýk yarýnlar eker,
Fecrin ufkundaki süreyyâsýn sen.

Gül-i rânâ olur diken elinde,
Ýlmin burçlarýnda tüten kandilsin.
Ömr-ü þitâbýn her bir bam telinde,
Kitapta mânâ, hatipte bir dilsin.

Hakkýný ödeyemez hiç bir minnet,
Her güzellikte derin bir izin var.
Öðretmendir kýymet bilene cennet,
Her alkýþ sesinde senin yüzün var.

Sen kardelenlerin saçýnda þevkat,
Heyecanlý gözlerde bir öyküsün.
Bazen bir serenat, bazen bir sanat,
Sen karanlýða çekilen örtüsün.

Ey! sabýr ilmeðinin son nakkaþý,
Ey! Emek çarkýnda gözümün feri.
Ey! Zafer duvarýnýn kilit taþý,
Dolmaz öðretmenin gönülde yeri.

Sen þehit Aybüke, sen þehit Ömer,
Sen þerha þerha yazýlan destansýn.
Kanla çizilen hudut, þanlý bir ter,
Mustafa Kemal gibi kahramansýn.

Söyle kimdir çaðlar ardýný ören,
Söyle kimdir çaðlar ardýný gören.
Bazen, Anne, baba, bazen bir yaren.
Öðretmen deðil mi hesapsýz seven.

Fatihin imanýndaki asalet,
Mehmetçiðin göðsünde kudret sensin.
Müreffeh içindeyse bir memleket,
Temelinde yatan mücerret sensin.

Nerde kök salsa medeniyet baðý,
Orda cefâkâr öðretmenler vardýr.
Öðretmenler ki bu kutlu sancaðý,
Kýyamete dek taþýyacaklardýr....

Ýbrahim Vedat ÇARPAR
(Vezin ustasý)




Sosyal Medyada Paylaşın: