BEN ÖĞRETMENIM

BEN ÖÐRETMENÝM
                Yusuf  Yýlmaz
Ben yanarým,
Mum gibi eririm,
Karanlýðý aydýnlatýr ýþýðým.
O dað köylerinde çalýþmýþlýðim  vardýr.
Acý tatlý hatýralarým yatar topraðinda.
Hemen yanýndan  bir ýrmak akar;
Çok dertleþmiþimdir onunla  kýyýsýnda.
Hele o  yeþil dað yamaçarinda
Güneþ batýmlarýnda
Koyumlarýn melemesi,
Çobanýn yanýk kaval sesi
Çýnlar hala kulaklarýmda.

Gülen gözleriyle
Acaba ne diyecek öðretmenim
Diye   dikkat kesilirken
Dudaðýmdan çýkarken,  sözüme
En güzel  cevabý öðrencilerim verir özüme.

Bugün yirmi dört kasým;
Geriye döndürüp  dinlemeliyim
Eskiden kalan kýrýk  plaðým.
Oturup kuþ sesleri arasýnda
Gözlerimi yumup dinlemeliyim.
O güzel duygularý yeniden yaþamalýyým.
Berrak bir  nehir gibi akmalýyým
Ne de olmazsa ekmeðini yediðim
Pinsrlarýndan su içtiðim
Uzun dað yollarinda  gezerken
Askerde öðrendiðim
’Uzun uzun kavaklar ’ türküsünü
Mýrýldanmiþlýðm vardýr;
O daðl çiçeklerinin rehasý,
Vurunca burnuma
Baygýn baygýn yatasým gelirdi çimenlere.

Þimdi sen yoksun diye ogretmenim,
0ralar saðýr, dilsiz,  garip, karanlik.
Kardelen  çiçeði  gibi aç da gel.
Çaglayanlar  gibi  çaðla gel.
Gönülden gönüle  sarsýn bizi sevgin,
Duysun kulaklarýmýz  altýn sesini,
Aydýnlatsýn karanlýðý gözlerinin  ýþýði.

Bizim daðlar, bizim köyümüzdür oralar.
Hatirladikça
Özlemi vurur  gönlüme
Avaz avaz  baðýrasým gelir;
Unutamam o vefayý.
Ne kadar uzaklarda olursam olayým,
Ben býraksam bile
Yüreðim býrakmaz orayý!..



Sosyal Medyada Paylaşın: