Gece’nin bir vakti,
baþým duman
Seni düþünüyorum an be an.
Seni düþündükçe
daðýlýyor bulutlar, sisler
beliriyor endamin
Gizemli yaþamlar da en derin izler.
Seni düþünüyorum
içim de kor ateþ.
Mavi’nin mas-mavisinde,
beyazýn kefenin de
siyahýn Sim-siyahýn da
Yok oluyorum, kayýp oluyorum.
Oysa ben kayýplara alýþýðým
Yalnýzlýða alýþýðým
acýlara, kederlere alýþýðým.
Seni düþündükçe
Dört bin yýl önce
Nippurta yazýlan ilk aþk þiirine âþýðým,
Seni düþündükçe
üç bin yýl önce
Ugaritte söylenen
ilk aþk þarkýsýna âþýðým.
Seni düþündükçe
Çiçekler den en çok ateþ lalesine,
Böceklere den en çok ateþ böceðine,
harput kalesine
Kýz kulesine âþýðým...
Seni düþündükçe
Bütün þöhreti zevki,
Bütün nefsi þehveti
aþýp hakikate ulasirim.
Seni düþündükçe
düþünmediðim bir an bile
Bin musibet ile ugrasirim.
Nasihata gerek yok,
Seninle doðdum,
Seninle yürüdüm,
Seninle oldum.
Bu cihan da, o cihan da
Elbet bir gün bulusurum...
Ekber. A Münih
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.