HeY Dost

hey dost
sen gidince;kara bulutlar kapladý etrafýmý
ve ardýndan sessiz bir rüzgar sardý
amansýz bir ümitsizliðe kapýldým;sen yokken dost
hemen arka bahçeye koþtum;
hani demiþtin ya:
"ben her zaman yanýndayým"
ama sen yoktun dost
yavaþ yavaþ güneþ karanlýða karýþýyordu
yaðmurda baþlamýþtý tek tek yaðmaya
ardýndan dolu,ardýndan deli poyraz
ve sessiz bir bahar kokusu geceye karýþmýþtý
ama bu gece sen yoktun yanýmda ey dost
küs deðildim,kýrgýndým belki
yakmadým!,her gece senin yaktýðýn
o kýrýk avizeyi...
odamdaki karanlýðý ilk o gün fark ettim
sen yokken dost...
ve zamansýzýn bir sabah oldu
bahçemdeki koca çýnarýn yapraklarý dökülmüþ
aman allahým!Nedir bu ayaz?
oturdum aðlarcasýna baþýmý öne eðerek,
bekledim her zaman ki gibi
sýrtýma elini koyup"gel dost"demeni
ama demedin dost...
.
.
.
aylar geçti üstünden
ve dertlerimde birikti yokluðunda
anlatacak çok þeyim vardý oysa
ama sen yoktun dost...
bugün altýnda çocukça hayaller kurduðumuz
koca çýnar varya onu kestiler be dost
gözlerim yaþlarla doldu,
aðlarken yanýmda deðildin dost...

geç öðrendim
bir bahar sabahý geldi haberin
o zaman anladým güllerin neden solduðunu
sana mý kalmýþtý son kurþunu sýkmak ey istanbul ?
aldýn benden can dostumu...

Sosyal Medyada Paylaşın: