Atarsýn tabi, kalbinin derinliklerine, Benim gibi birine de, Ah þu yer yurt bilmezliðim, Senin yüzünden, Artýk aþký aramayýþým, acýlarýmdan; Sayende. Yine seni andý göðsümdeki kuytuluk, Döndü dolaþtý çatlaklarýmda, Yine seni buldu þiirlerim, Bu sonbaharda da beraber ýslanamadýk, Þu tüm þehrin yalnýzlýðý çullandýðýnda sýrtýma, Yaslanamadým omzuna, Rüyalarda bile üþüdü ellerim, Uyuyamadým sen yoksulluðumdan, Her sene mevsimler süzüldü etrafýnda, Hep çetin kýþlarý yaþadým, severdim; Sýtkým sýyrýldý sonunda, Ufkum daraldý, göðsümdeki yumru ufaldý, Bir nohut tanesi kadar kaldý geriye, Gözyaþlarým çekiç gibi indi her yerime.
Hüzünle, düþmüþ bir yüzle yýkanýr oldu yollarým, Ruhum dikiþ tutmaz yaralardan bir rüzgâr oldu: Ýçime iþleyen; Uðradýkça zayýf bedenime, tüm kývrýmlarýmý eskiten, Eskidendi sevmelerim, kalbimin sesini duymalarým, Eskiden. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.