YOLCU

YOLCU

Bir yol üzerindeyim
Bir menzilden bir baþka menzile
Gidiyorum…

Tepelerden aþarken yollar
Bin bir engel görüyorum…
Etrafta daðlar, tepeleri aþan umutlarým
Yüreðimde bir baþka duyguyu engeller.
Yol uzar yollarda
Daðlar arasýndan sýzan ýþýk huzmeleriyle.
Upuzun uzanýr ovalarýn ortasýnda
Gözlerim kamaþýr,

Uzayýp giden yolun kenarýnda bir genç görürüm
Parkasýnýn ceplerine yumulup bu yana bakan,
Boynu bükük, garip, ürkek…
Ben bu yalnýz adamý düþünüp kendi halimce
Korkuyorum…

Engin yalnýzlýk vadisinin uzayýp giden yollarýnda
Umutsuzca yola, yolculara bakan genç…
Ne derdi, sýkýntýsý vardýr kim bilir?
Bu bilinmezlik ikliminde yalnýz ve kimsesiz...

Hangi gam, keder, hangi efkârdýr alýp getiren
Bir baþýna býrakan bu yalnýzlýk iklimine…
Biz araçlarýmýzla teðet geçerken yanýndan
Ardýmýzca bize bakan gençten uzaklaþýyoruz.
Onlar hep yalnýz ve kimsesizler,
Kimdir, nedendir bekleyiþ…
Bilemiyorum…

Ben ondan uzaklaþtýkça ona yaklaþýyorum.
Hal hatýr soruyorum kendi halimce
Öyle bir bakýyor ki ta derinlerden
Ýliklerime kadar titriyorum;
Kendime geliyorum…

Ortada ne yol ne yolcu görüyorum.
Yolun sonsuz, yolculuðun sonunda olduðumu
Anlýyorum.

25.12.2014



Sosyal Medyada Paylaşın: