17- derkene Akyoldan bi toz peydah oldu, mefrat; emme öyle böyle deði(l), acabýna ola kim(i) ki, baya daraldým. “biri hasda da; tokdura mý götürüyolar” öyle olsa bu sahattda köyde tomafil ne arar marakdan ova yoluna do(ð)ru çalýlarýn üsdünden atlayalak enmeye baþladým okarda Allah var aklýma bek eyi biþi ðelmedi, dermaným kesildi, soluðum daþdý har solukda ova yoluna endim mardým derkene taha da efdiklenmeye ðalmadý, nayet fehmettim ki bi(r) tatar arabasý, adýný anmayan, kimin olduðu da; belli, günahým gadak sevmediðim bi serseri çalý dakmýþ sürütdürüyo atarabasýna ulen dedim kendi kendime, “aþýtta hu zengin dölünün öðüne ðeçeyin” soluðum daraldý, caným sýkýldý Allah var ya goya de(y)zeolu! Bizikine “ayna dutasý”ymýþ “düðür yollaycamýþ”, hunun öðüne geçeyin hurda dalýný buda(ðý)ný eðþeyeyin yermin-yememin goya hýsým-akraba olcaklar da hinci ben de(y)zem denen þerefsize ne deyeyin zatinden oldu-bitti hor görüller bizi esginki ðibi hatýr-gönül galmamýþ.. anam dutdurtdu ille araba da araba valla adama zorunan araba aldýrcaklar iyi de hinci ben tatar arabasýný neydeyin durduk yerde bi de neye gatýr besleyeyin .. þükür bizim de halýmýz vahtýmýz eyi ga(y)ri esginki ðibi ele ortakçýlýð edeceðimize goyun dutduk üþ beþ de katýncýmýz var, emme hepiciði gariben taflikesi mayile coluk-çocuk elbirlik iþimiz, gaydýmýz öðümüzde þükür kimselere mu(h)taþ deðiliz emme; gene de arada dezem böyüð olunþa; anam ona ðarþý dutuk “üsdümde eme(ði) var” “köprü ossa üsdünden geþmen” derdi de(y)zemin de bek umurunda sanki . dutup yakasýna yapýþsam þerefsizin “günüleyo”n sanýllar, herkeþ ona arka çýkar eminin ele-ðüne ðarþý erezil olmakiþden deði(l) dosdumuz varýsa da düþmanýmýz da var malamat olmanýn gere(ði) yok dokuz adýmý ona çýkarýllar iþin iþ yüzünü el-gün ne(rden) bili(r).. adýysa da havaslýðýmý bilmeyen mi var? .. bi agasý! o da hincilik bilmese yeter de artar neye dersen? herif köyde(ði) en birinci e(h)pabým maazallah adamýn zeynine bi kýlçýk gaçar kýlý kýrk yarar “ayýtla bulgurun daþýný” bi taha oralardan geçemen, arlanýrýn ýrafýk vukukumuz var þahsýma (a)yýt gayýnço; “saz” mý dedi gucaklayon eletiyon kekik toplayon, “ýrafýk buyur” deyon keklik yumurtasý buluyon peynir gülü de(v)þiriyon, falan yerde “gazma sapý” bellikleyon tarif ediyon zavallý bek seviniyo ga(y)ri ertesi ðün geldi miydi beni orda hazýr buluyo bi muhabbet dutduruyo.. deðme keyfimize çýký(n)larý açýyoz öðümüze onda ommaç oluyoru ben de peynir “dýðan çöre(ði)” . olmadý o ðece “goyun gayýp garýþmýþ” deyon yekdepden, seðidiyon varýyon gene böyle bi ðýþ günü “Yeðe” bi tefasýnda benden gaçayýn derkene garýþdý onnarýn goyun beliðinin içine “þükür” dedim, “bin þükür” ondan keyri “yeðe ireyhinde hür” has-öz ellemedim ben de bireþdene seðittim mardým yavýklým gile habarlarý bile yok Þaban Emmi ðilin “Mýrý Þaban Emmilerin Yeðe gayýp” deye sanki bana neyise.. emme “þükür” iþdehe bi iþ olcað oldumuydu valla her þey mahana. . aðýllarýnda az mý aradým o “Deli Þiþeði” þükür emrine; o “Deli Þiþek” az gahrýmý çekmedi hele bi de gandili yavýklým dutmayo mu gandilin þavkýnda benim ýrafýk “Deli Þiþeðe” bakýyoru umurumda deði(l) buluyoru gapýya eletiyoru ben “gandilin þavkýnda” yavýklýmýn endamýna, saþlarýna, yanaðýna gözlerine.. o benden yanna bitecik bile bakmasa da hele o böbek hallarý, masým iri goyun gözleri i(n)sanýn aklýndan çýkar mý, gören baþga þey düþler mi hey anam heeyy ne coþardým, ne goþardým . “Yeðe”yi her gün hususi onnarýn beliðine seçerdim, sonura da bilmezeye onnara aramaya ðederdim aðþama-zabaha gadak “bu son” “benimki bi nevi “þeytannýk” bi taha etmeyen, ayýp ediyon” “yakalanýsam bi taha göremen asla gedemen” desem de aðþamý zor ediyon hele bi de “kekik gaynatdýk” “iþmeden salman” file dediler mi bayram ediyon . nayeti körün isdediði “bi ðöz” Allah vermiþ iki ðöz “garacücen” hiþ bu fýrsantý deper mi, baþga biþiy ossa neyse de i(n)san yavýklýsýný nasý(l) deperr ee Alla(hý)n emri üþ gaþþýk þeker. birinde belki unutdu belki belki de fe(h)metmedi de yenitten bi taha gatdý garacücen ganatlandý uþdu ðetdi vardý .
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.