Belki de son şiirim.

Bu þiire nasýl baþlasam,
Ýçimdekileri nasýl döksem bilmiyorum.
Belki de yargýlanmaktan korkuyorum.
Çünkü içimdekileri anlattýðým zaman,
Ya anlaþýlmýyor hiç kimse tarafýndan,
Ya da deniliyor "iþe gir meþgul ol, o zaman"
Denilenleri bir bir yaptým...
Ýþe girdim, insanlarýn yanýnda yer bulamadým.
Kimseyle iyi anlaþamadým
Sularýna gittim boðuldum,
Bende o denizde yüzmekten vazgeçtim.
Okuyayým dedim okulda da oldu sorunlarým.
Bari evle iyi geçineyim dedim
En büyük düþmaným olduklarýný anladým.
Kýsacasý ben ne kendimi sevdirebildim,
Ne kendimi sevebildim.
Bir baltaya sap olmak için tüm ömrümü verdim...
Ýþte bunu kimseye anlatamýyorum,
Dýþardan bakan diyor ki
"Hayatýn ne güzel kýymetini bil"
Bilmiyorlar ki benim tükenmek üzere akýl denen pil.
Onlara göre hava hoþ nasýlsa,
Bir de bana diyorlar ki,
"Anne baban hayatta þükretsene!"
Ben kendi hayatýmda bile yokum,
Benim þükretme sebebim ne?
Bir gün elimden tutulmadý,
Bir gün "sen seversin" diye bir tane çiçek bile kopartýlmadý,
Bilmiyorum belkide yapýldý.
Ama o kadar azdý o kadar azdý ki,
Beynim, hafýzam hiç olmamýþ gibi silmeyi tercih etti.
Þimdi ne eþim var ne dostum,
Ne de bir desteðim,
Çünkü insanlarýn yüzleri birebir söylüyor,
Ben bir kösteðim.
Kendi paramý deðerlendiremeyecek kadar da sanýrým geri zekalýyým.
Ne dayanacak gücüm kaldý
Ne de söylenecek kelimelerim,
Yok çünkü anlayan dinleyenim.
Bu böyle gitmez biliyorum.
Tanrým, sen beni ne olur affet.
Ben bu hayattan artýk kendi isteðimle
Emekli olmalýyým...

1.11.23 12.00 / 13.04
Bursa
Sosyal Medyada Paylaşın: