SON RAHMET...
"Can çýkar, huy çýkmaz..." Yýllardan beri;
Yalanlar içinde yalan dizerler.
Çare mi tükendi biz kaldýk geri;
Hayâl diyarlarda umut sezerler.
Pembe tablolarda düþ, ekonomi,
Tüsiad, Müsiad gevelemekte.
Tabipler çaresiz, herþey anemi,
Zenginler firari, halk ezilmekte.
Benzin, gaz ve ekmek; pazar yeri zam,
Dolar varsýn uçsun, zaten bizde yok
Diyemem; et, saman yine bana gam;
Kiramý sorarsan, çok geliyor çok.
Sürüdüm hayatý çaresiz, mutsuz;
Geçti koca ömür hep beklemekle.
Gördüm ki gelecek daha umutsuz,
Ne umarým güne gün eklemekle?
Çýkardým þapkamý koydum önüme,
Seksen yýlý anlat, þapkama anlat.
Bu son serzeniþti belki kendime,
Tanrým, son rahmeti kabrime damlat...
Fatih/ÝST. 31.o7.2018 (Arþiv)
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.