Hani, Ýmkaným olsaydý da, Gidebilseydim buradan, Bir ýssýz adaya. Ya da, Kimsenin olmadýðý bir doðaya. Ýnsanlardan uzakta, Mutluluðu aramaya.. Bir köpeðim olmalýydý, Yarenlik yapmaya. Tabii ki, Kedilerimi de alýrdým, Okþamaya. Birde, Bir eþeðim olmalýydý, Kasabadan erzak taþýmaya... Bir kulübe yeterdi Nohut oda,bakla sofa; Yaþamaya. Rüzgar,söylerken eski þarkýlarý, Aðaçlar,baþlamalý yapraklarýyla El sallamaya... Haa! birde Hiç deðilse pencereleri, Pembe olmalý. Ve pembe pencerelerden, Güneþin batýþýna bakmalý. Vee, Yalnýz baþýna, Çalýþmalý insan Mutluluðun Resmini yapmaya...
Ýbrahim Þevki Karanlýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
i.Karanlık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.