SENİ KİM SEVSE ŞAİR OLURDU

Ben gökyüzünde parlak ulaþýlmaz yildýzdým
Bazen tatlý bir yüzsüz Bazen tatlý arsýzdým
Sevdigini çok seven gönül çalan hýrsýzdým
Oyke bir taht kurdun ki düþme sakýn gönülden
Gel beraber çýkalým kader denen tünelden

Ömrümü süsler iken senin lale mevsimin
Bu son menzili artýk keþhane hevesimin
Veda zamaný geldi yorgun bitkin nefesimin
Usanmadan býkmadan kaderim der çekerim
Eðer soran olursa vefasýz der geçerim

Sanma tükendim ben , sanma yýkýldým çöktüm
Senin hazan bahçene yüreðimden gül döktüm
Su Zavallý gönlümde seni çokmu büyüttüm
Çektiðime ya sabýr yada tahammül gerek
Bazen gülen gözlerde aðlar Gülümseyerek

Kaybolan düþler gibi bir meçhule giderken
Küllerim harlanarak muradýna ererken
Ecelim baþ ucumda sevdamla can verirken
Geceye veda etmiþ sabah diye sar beni
Ardýn da býraktýðýn Eyvah diye Sar beni


Ben her þeye razýyým geliþini bir görsem
Caným diye yüzümü ayaklarýna sürsem
Sakýn buna göç deme toprak olur çürürsem
Nerede olursan ol HARUN arar bulurdu
Seni kim sevse inan valla þair olurdu


HARUN YILDIRIM

Sosyal Medyada Paylaşın: