Pencerelerinde aksayan müslüman çocukları dünyanın

Onlar..
Adýný bilmediðim çocuklarý, en çok onlarý sevdim bakýnca dünyaya.
Ölmek üzere olan yerde yaþýyorum
Utanýyorum inatla yaþamaya cüret eden iþtahýmdan
Utanýyorum, her doðan güneþin, bir çocuk ölümü teþkil ettiði bu zamandan

Onlarýn
Ýnançlarý vardý, saðlam, zalimin karþýsýnda gururlu.
Ölümleri çekerdi onlar,
Pencerelerinde, patlayan bombalar dururdu
Otururken bankta yahut yatakta yahut her yerde
Aðýzlarýnda þahadet, korku bir gülümseyiþle
Ölümle,
Ölümle oynayan çocuklardý onlar..
Zulme karþý, kim var dediklerinde,
Biz varýz diyen fýrkaydý onlar.
Minicik gövdelerinden akardý acý dünyaya
Son kýrmýzý gülleriydi onlar yerde yatan solmuþ dünyanýn..

Benim
Bu acýyý sarmak boynumun borcu
Onun içindir ki,
Her gün uyukularda ölümü kurcalýyorum
Sýkýntýnýn sertleþen yerine,
öfkemi vuruyorum
Vuruyorum gözlerimi gülümsemeye meyil ederse diye
Vuruyorum kursaðýma
Bir damla dahi geçmesin kursaðýmdan bu acý diye
Ýþte koyuyorum gövdemi namlunun ucuna
Kanatýyorum ellerimi militan yaratmak için
Kanatýyorum diþlerimi sýkmaktan
Bir uðraþý arýyorum artýk ölmek için
Ellerim, ellerim, ellerim bomboþ...
Her kýldýðým namazdan sonra, belki bir azap belki bir kýyamet tahakkuk eder diye ümit ediyorum..

Ölüm, ölüm, ölüm
Bir sela sesi deðil,
Onlarýnkisi þahadet meselesi..

Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: