Mahrem değil üşüyebilirim girdiğim sığınaklarda,

Bugün týrnaðýný,
Hayranlýkla kestim karanlýklarýn.
Kendi kendime,
Mutlaka bir türkü söylemem gerek dedim.
Yada bir hinlik yapmalýyým örneðin,
Bir köpeði kovalamalýyým,
Bir kediyi atmalýyým damdan,
Bir trenin peþinden koþmalýyým
Bir geminin ardýndan yüzmeli,
Yada gidip çocuk parklarýna
Salýncaða binmeliyim.
Yada bir çöp bidonuna tekme atmalýyým,

Yeniden keþfetmeliyim kendi yolculuðumu
Yüzümün tuvaline düþmüþ, kararmýþ resimlerde,

Neyi anlatmak zor asýl,
Bunu biliyorum,
Maðara önünde bekleyenlerden misin?
Kapayamam avuçlarýmý göklere,
Mahrem deðil üþüyebilirim girdiðim sýðýnaklarda,
Gecenin koyu yalnýzlýðýný silmek kolay deðil,
Zemheri nöbete durmuþ,
Dudaklarýmda þiir ülkesi.

Mümteni bir yalnýzlýða vitrin gözlerim,
Bana hayata dair sözcükler getir tufandan,
Bir sürgün yeri her girdiðim kent,
Baþka Ýstanbul yok baþucumda
Etrafýmda heykeller kalkýp gidiyor mahþere,
Hangi dilden anlatabilirim,
Prometire bir zemheri çýlgýnlýðýný,
Göklerden gelmez,
Yakub’un beklediði Yusuf,
Bir akrep, bir saat kulesi, birde bavul dolusu resim,
Çýkamam kýrýþýk merdivenlerden mehtaba,
Bizi bizimle barýþtýr ey teri kuruyan gün,

Unutulmak gülünç olmak kadar kolay
Hakikatin sýrlý perdesinde
Beni boðarken mutlak güneþsizlik,
Hazmedilmeyen sevdalarda,
Umutlarým firarda ey kýrýk aynalarýn memleketi yüreðim.
Sarmýþýz uçurumlarý baþeymeden nabzýmda vuran çýðlýklara.

Sosyal Medyada Paylaşın: