dizeler ezilirken bir bir damarlarýmda oluktan akar gibi kalemime dökülür þiir saðnaðýnda kuraktýr mürekkep kaðýt üstünden cümlelerimi atar yere düþen her seste aksi þiir diye kayda düþerler kaðýt buruþur yüz kat kat olmuþtur
ýlýk düþler ancak açar bendeki þývgýn çehreyi kavruk bir çocuktur bedenimden ihtiyar çýkar
þiir her dem filiz verir elimden sebebidir mendilimdeki rutubetin içimdeki alevi beslemesiyledir
þunuda düþün ninniler kar etmiyor bozlak bir aðýt yüklenir kulaklara
ve gittin diyelim zaman çalarken kapýlarýný ardýna ayaksýz izler býraktýn diyelim
ayrýlýk aný kolyen parçalandý döþünde o bir maddeydi demirden düþen bir parça zincir gögüs tahtam altýnda ezilen hep canlý kanayan yara ilerledikçe zamanlar kaynamýyor yeniden düþürdükçe gölgeli hüzzamlar gönlüme eylül yapraklarý gibi düþtün yerlere bu tozlu raftan arta kalan bana; acý sancý gibi kelimeler
yok ben acýmý sevdim sakladým defterimde sadece yarýnlarýmý zehirleme
yeni þeyler eklerken hayatlara enkazdan gülüþ damýtmak kurmak yeniden yarýnlar
içinden çýkarýp atmak dünü bu sebeple diyorum ki gitme mazi olarak kal cismince ruhunu ve geri kalaný götür
yarý kapalý bulutlarla açýk döþümde sürgün versin yüzüm dönük gün’eþe
Sosyal Medyada Paylaşın:
*Pimurg Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.