Abidin Dino mutluluðun resmini çizememiþti! Çünkü mutluluðun gerçek bir tanimý yoktu. Çünkü mutluluk göreceli bir kavramdý. Çünkü mutluluk kiþinin algýsý kadar geniþ, duygusu kadar derin, sevgisi kadar boytsuzdu! Çünkü mutluluk soyuttu! Abidin Dino ise somut çalýþýyordu.
Mesela ben, aþký çizen bir ressam olsaydým; "Zemini aþkla sývanmýþ bir tuvalin, en üst tarafýna; aþka uçarken kalbi çýrpýnsýn diye, bir serçe cizerdim,
sað köþesine birazcýk beklenti, sol tarafa en aðýrýndan acýlar, alt tarafý pas geçmeden çokça keþke serpiþtirir, boydan boya dallý budaklý anlaþýlmazlýk kondururdum. Ardýndan çatýrdama ve derin uçurumlar eklerdim! Sanki bu kýsým birazcýk çýplak kaldý ne dersiniz? Þelaleyi de buraya çizip, olabildiðince özlem akýtalým gözlerden. Ýþte þimdi oldu! Resim belirginleþmeye baþladý. Bir iki rutuþ sonrasý resim tamam. Tuvalin tam ortasýna; ayrýlýk ve nur topu gibi hüzün yerleþtirelim. Mutluluðun tablosu artýk hazýr! Keþke diye imzamýzý atýp, müzayedeye çýkaralým!
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.