Üzülüyorum... Hem de derin mi derin bir hüzün yerleþiyor göðsüme Ah! Diyorum Ýnceden inceye eriyip süzülüyorum
Boþ bir tuvale Resmedip hayallerimi Acý ve keder yansýyan yüzümü çiziyorum Aldýðým ilk nefeste Uçup gitmek istiyorum Bir kuþ misali gökyüzüne Ama; Sonra dilimde yarým kalan masallarýmla Büyük büyük boþluklara düþüyorum...
Düþünüyorum Düþlüyorum Ay ýþýðý deðmiyor Ýçimdeki karmaþanýn karanlýðýna Çýkmaz sokaklarda son buluyor Umuda attýðým her adýmým Tanýsýz duygular yorarken yüreðimi Dimaðýmda Talan bir mevsime yar olup deliriyorum
Bir tarafta kalbim Bir tarafta dört yapraklý goncalarým Ve ben çaresizce tükenip bitiyorum...
Sonra yaðmur yaðýyor bu kente Ve ben Isýnmaya çalýþtýkça Yaðmur bakýþlý bir kýz çocuðunun gözlerinde Üþüdükçe üþüyorum
Ah bu dünya çok aðýr geldi bana Ýmtihandýr deyip Sol yanýmda anne sesim Sað yanýmda baba nefesim Hüznümü þiirlere yazýp Sessiz harfler gibi sustukça susuyorum
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.