ARAYIŞ

Huzuru kapattýk huzurevine,
Sonra ‘yuva’larda huzur aradýk.
Bir gün sokak sokak çýktýk avýna,
Namlu kurþun, výzýr výzýr aradýk.

Haset ektik, kin büyüttük sinede,
Bereket olmadý iri tanede.
Kesildi yaðmurlar, gör ki yine de,
Havada, toprakta özür aradýk.

Ne karanlýk yüzler örttü kaküller,
Abes oldu en has ve en makuller.
Bulamadýk - fos çýktýkça vekiller -
Bir Þah’ýna sadýk vezir aradýk.

Kimi daðda taþta ot, kök yoldukta,
Kimi çöpe attý, ekmek buldukta.
Kimimiz güzele çaðrý olduk da,
Kimimiz ille de muzur aradýk.

Talih kuþlarýmýz konacak dama,
Ne gerek deðil mi, kedere, gama.
Bir bel olsun daha aþmadýk ama,
Kekliði çantada hazýr aradýk.

Mideyi tok, kalbi aç eyledik biz,
Þeytanýn izinde suç eyledik biz.
Yurdunu hilalin, haç eyledik biz,
Ardýndan imdada Hýzýr aradýk.,Tabii ki, iþte dört kýtalýk bir devam:

Yelkovan döner, zaman akar dura dura,
Her gün doðar güneþ, bir umut kapý aralar.
Düþlerimiz büyür, gerçeðe dönüþürken yavaþça,
Hayat bir kitap; her gün sayfa sayfa açar.
Sosyal Medyada Paylaşın: