Sâhir
Karanlýk doðunca zahir olan çehre necmin,
Vakti geldi, aç gözünü ve dinle kâmeti.
O ki necme ait her zerrede gökyüzü
Ve kâinatta yok böyle sabreden sâhir.
Yazgý son bulunca nûru sönenler necmde
Aþk ile, secdenin baþýnda bekle nefâseti.
Bekle ki ancak necmler ölünce gelir sana mukadderat
Ve sâhir gibi yüreðine düþünce feryat.
Karanlýk doðduðunda biz dört yaþýndaydýk,
Sârî bir ölüm gibi tek tek döküldük hepimiz,
Vakit geldi, açtýk gözümüzü ve iþte kâmet!
Bak þimdi marîzane sûretiyle kaldý sâhir,
Müebbet!
Ýþte! Yaþýyorsunuz hepiniz göz göre göre,
Sâhir dertleriyle giryan olur oysa her gece,
Emevî’nin üstünde kendini nihan eyledi leyl,
Ve beþ gönülde kâmet eder necme meyl.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.