oz
MAHKUM CANLAR
M A H K U M C A N L A R
Mahþerin atlýlarý,
Yýldýrýmlara binmiþ ellerinde þimþekler;
tutsak etmiþ canlarý,
yolluyor teker teker,
kâinatýn ucunda bir küçük gezegene.
Zafer çýðlýklarýyla yeniden doðuyorlar,
infaz gününe kadar,
burada kalýyorlar.
Savcý yok, avukat yok;
bu hüküm kesinleþmiþ.
Önce infaz burada, yargý da mahþerdeymiþ.
Hikmeti sorgulanmaz, ceza belki de haklý.
Her canýn alacasý kendi içinde saklý.
Örf adet ve töreler ellerde kelepçedir,
yasa prangasýyla ayaklar zincirlenir.
Herkes ölüme mahkum, ölüm hücresindedir.
Ama orada bile, bencillik kanadýyla,
hýrs vahþete dönüþür,
canlar, kendi canýný canavarca öldürür.
Ölüme gittiðini bilir de bilmez gibi,
hatýrlamaz yaþýný,
düþünmez yoldaþýný.
Her an toplu ölümler.
Azrail’in oraðý, biçiyor hep beraber.
Bu dehþet ortamýnda, bir ýþýk vardýr belki:
tek umut, tek kurtuluþ, sevgi gönüllerdeki.
Yanýndaysa sevdiðin,
göz göze isen eðer,
el ele ise ölüm,
yoklukta buluþmak da, belki, ölmeðe deðer.
Son belli, ölüm kesin.
Düþün, ne kadar kaldý, nerde bitecek zaman,
düþün, þimdi nerdesin? Nedir geriye kalan?
Varsýn, yolun sonunda, cellat seni beklesin.
Eðer içinde senin,
bir sevgi ýþýldarsa,
bir baþka kalp seninle, senin için atarsa,
çaresizlik umuda dönmese de üzülme.
Yýldýrýmlar kudurup, þimþekler þakýrdasa,
sakýn korkup büzülme.
Bir aþk varsa gönlünde, o seninle olacak.
O dehþet ortamýnda, bir an için de olsa,
bir ýþýk yanacaktýr.
O aný kaçýrmayýn, ýþýðý yakalayýn.
Kýyamet günü bile,
o aþkýn aleviyle
rengârenk parýldayan bulutlara atlayýn.
Seviþin sarmaþ dolaþ,
gökkuþaðý altýndan geçerken yavaþ yavaþ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.