Zaman değil zamandan kalıntılardı yoran

Yorgunum diyordu kadýn
Çok yorgunum
Bitiremediði savaþlarý vardý
Savunmasýz yenildin
Gönüllü teslimiyetti diyordu kendine
Sözü silah olabilirdi
Lal di o ama
zincire vurmuþtu içindeki kelebekleri
kelimeleri yasaklý
soluðunda müzmin yaralar
Kulaklarýnda karþý cephenin top sesleri
Avýný pençelerinde seyreden aslanýn haþmetli kükremesi
Korku deðildi gözlerindeki
Zaruretti






Yüreðindeki gözyaþý
can suyuydu
kendine filizlenmiþ öfkelerine







Bitmeyen bir alevdi
zaman
O yarýnlara kurmuyordu saatti




Gemileri yoktu mavilerine yelken açan
Kanatsýzdý kuþlarý
Özgürlük dillerindeki duaya yazýlmýþ belki
Kayýtsýz þartsýz
Öfkesiz sözsüz yalansýzdý içindeki geceye





Kara tren
her gece onu dünlere taþýyordu
O dünya bildiði geçmiþi
seyri sefa etmekteydi
Koca bir halatla kördüðümdü
ta çocukken dolanmýþtý ayaklarýna
Çözülmek istedikçe
daha sýký sarýlýyordu
kenetleniyordu
içindeki çare bilmez yanlarýna
Bir adým öte gitmiyordu
Terk etmek yakýþmýyor sanki hüzünleri ona
Vefalý olmak gen
yada ruhun öðretisi
zikirdi






En çok kendiydi söyleþtiði
Yok yok
Bazen yýldýzlar ay
Mutfak camýnda
onu terk etmeyen kumrularý vardý birde
Sigarasý da dinlerdi onu ara sýra
Göz ardý edemezdi
bilirdi hani dost kýymeti
Ve
Tanýktý duvarlara sinen korkular
Vakitsiz katledilen
duygu umutlarýn aciz karanlýk sonlarýna
Güneþte doðardý vururdu belki camlara
sinmek için içindeki siyah kuytulara
Ama lal di dili
ve kördü
gözleri baktýðý noktaya kenetliydi
Sözler uzaðýndaydý
Yüzlerde
Yürekler sýnýr dýþý











Sosyal Medyada Paylaşın: