Hüzün Gemisi'nden Son Geçidi'ne Doğru

Bölüm 1
Hüzün Gemisi’nde

Bir derde sancýlanarak açtýk gözümüzü
Doðduðunda
Neredesinden tutacaðýmýzý,
Nasýl avutacaðýmýzý
Açlýðýný nasýl dindireceðimizi bilmediðimiz.

Derman arayarak baþladý yolculuðumuz,
Daha ne olduðunu bilmeden
Hüzün Gemisi’nde bulduk kendimizi,
Adýný Keder dedikleri bu denizde
Derdi kundaklayanýn biter mi çilesi...
Bir fýrtýnaydý görünen
Kara, kapkara
Kuþatmýþ gökyüzümüzü,
An, gündüz müydü gece miydi,
Yaðan, yaðmur mu yoksa içinde olduðumuz denizin sularý mýydý?
Sakýnamadan derdimizin üstüne bastýk tuzunu.
O aðlaya dursun,
Ýþte fýrtýna
Tüm dehþetiyle karþýmýzda
Durmuyor,
Durulmuyor.
Dalga dalga zulüm gözümüzü çarpýnca
Gözümüzü açamadýk hoþ açsak da göz göze görmüyordu.
Zulmün her bir zerresinde bir zalim belirince
Hüzün gemisinin yolcularýný deðdi, geçti.
Bir yol,
Bir çare,
Bir derman...
Düþenler,
Ezilenler,
Atlayanlar,
Savrulanlar...

Bir lahza
Derdimizi unutup
Birbirimizin derdini kucakladýk panikle
Baþkasýnýn derdiyle göz göze gelince
Kendi derdimizden
Daha sevimli,
Daha hoþ,
Veya daha bir baþ edilebilir gibi geldi bize.
Dedik birbirimizi:
"Bu muydu derdiniz?"

Onca sýkýntýnýn içinde
Birbirimizi dinlemeyi ve anlamaya denedik
Birbirimizin derdini kucaklayýp avutmayý baþladýk
Hal böyle olunca
Derdimiz daha bir çekilebilir hale geldi.
Dermanýný içimizde bulduðumuzu fark edince de
Fýrtýna sanki biraz daha duruldu ya da bize öyle geldi.

Bölüm 2
Son Geçidi’ne Doðru

Sakinleþiyorduk,
Nefesimiz düzene giriyor,
Daha az endiþeleniyorduk.
Fýrtýnanýn býraktýðý izleri detayýna kadar görebiliyorken
Düþüncelerimiz berraklaþýnca fikirlerimiz gizlendikleri yerden çýkýyordu.
Onlarý bir araya getirip
Hüzün Gemisi nin yolcularý olarak bir karar aldýk.
Dertlerimizi olduðu gibi kabul edecek,
Derman aramak için çýktýðýmýz bu yolda
Baþýmýzdan geçenleri düþünerek ibret alacak
Eðer derdimiz zor ederse birbirimizden yardým isteyecek
Dayanýþma içinde el birliðiyle bu geminin ismini de, süregelmiþ düzenini de deðiþtirmek için uðraþacak.
Keder denizinin kaderini belirleyecektik.
Ýçimizden biri koynundan metanet ipiyle dokunmuþ bir bayrak çýkardý.
Feraset sahibimiz aldý onu dikti göndere,
Bundan sonra bu geminin adý Metanet Gemisi olsun dedi.
Metanet Gemisi...
Kulaðýmýza hoþ geliyordu.
Hep bir aðýzdan fýrtýnaya karþý "Metanet Gemisi" diye baðýrdýk.
Böylece derdimizi olduðu gibi kabul etmiþ sayýldýk.
Denizde yolculuk yapanýn fýrtýnasý eksik olmazmýþ, çok kere karþýlaþtýk.
Sabýrla güvertesini kederden arýndýrýp çikarabildiðimiz kadarýný çýkardýk.
Yorulduk tabi ki, tam vazgeçecekken baþýmýzý gelenleri hatýrladýk, devam ettik..

Yolcuyuz ama yolculuðun sonu nereye varýr?
Bir olup bir karar daha vermemiz gerekiyordu.
Ýçimizden birisi dümeni aniden Sonsuzluða doðru kýrdý.
Bir kargaþa, itirazlar, korkanlar, meraklýlar...
Herkes iyi biliyordu ki Sonsuzluða gitmek için önce Son Geçidi’nden geçmemiz gerekiyordu.
Son Geçidi herkesin çekindiði ama er ya da geç mutlaka geçmek zorunda kalacaðý bir geçit.
Devam etme kararý aldýk.
Kimimiz meraklýydý,
Kimimiz heyecanlý,
Kimimizse piþmandý.
Ama en çok da korkuyorduk.
Biliyor ve duyuyorduk ki geçitten geçerken burada heybetli iki nöbetçi vardý.
Aklýmýz baþýna geldiði gün ,
yüklendiðimiz iki gözlü heybeyi burada býrakacaktýk.
Ýçinde neler var neler...
Korkularýmýz en çok da bundan.
Onu býraktýðýmýz için deðil de
býraktýðýmýzýn içine koyduklarýmýz içindi bunca korku.
Bir çok kýymetsiz eþyanýn içinde bir kaç deðerli bir þey aranýldý...
"Gemi" dedi nöbetçilerden biri,
"Ýþte bu gemi sizin en kýymetli eþyanýz"
Ve alýndý gemimiz;
Son Geçidi’nden geçerken Sonsuzluk yolundaki son sýnavýmýzý da veriyorduk.

Bekle bizi Sonsuzluk!
Derdimizi kucaklayýp,
Derman arayarak baþladýðýmýz yolculuðumuzda,
Keder Denizinde Hüzün Gemisiyle yola çýkýp,
Fýrtýnanýn vurduðu zulmü geçip,
Zalimlerle mücadele edip,
Birbirini sýmsýký sarýlarak,
Adýný sonra Metanet koyduðumuz gemimizle yol aldýk;
Þimdi o da yok,
Her þeyi gerimizde býraktýk,
Bekle Sonsuzluk,
Bekle bizi,
Geliyoruz!


Mesut Tütüncüler 07-08 Ekim 2023
Sosyal Medyada Paylaşın: