Gitmek

Gidiyorum,
Tren son kez ayrýlýk düdüðünü acý acý çalýyor
Biliyorum ayrýlýk vaktidir çalan her düdük
Her þeye veda etme zamaný
Yaþanan tüm yaþanmazlara
Adýmlarým korkak, isteksiz
Her adýmda bir piþmanlýk doðar içime
Son defa geriye bakma hissi öylece oturdu yüreðime
Bakamadým,
Baksaydým, dayanamayýp aðlardým.
Gerçi bakmadan da ýlýk gözyaþlarý ýslattý yanaklarýmý.
Biliyorum þimdi el sallýyorlar ardýmdan
Ve bir kova su döküyorlar yoluma.

Her þeye raðmen karasý gitmiþ trendeyim.
Pencere kenarýna oturup
Dayanamayýp dýþarý baktým.
Dýþarýda gözyaþý selleri, ayrýlýk aðýtlarý,
Anne çýrpýnmalarý, sevdalý yürekler.
Sonradan gözlerim aradý bizimkileri
Aradým, gözler kan deryasý
Güçlükle durabiliyordu annem
Ve bir omuzuna yaslanmýþtý babamýn.

Sonra gözlerim aradý uzaklarý
Bir kolon dibinde,
Bir gonca gül aðlýyordu.
Yazmasý hafif örtüyordu yüzünü
Belli ki göz incilerini saklýyordu benden
Ve bende ondan saklanýyordum
Oysa ikimizde yalancýsý olmuþtuk avunmalarýn
Utanýp bakamadýk birbirimize.

Ýlk ray gýcýrtýsýyla baþlar ayrýlýk
Þimdi herkes pencerelerden el sallýyor sevdiklerine
Ve sevdikleri el sallýyor gidecek sevenlerine
Yapamam dedim, yüzümü koridora çevirdim
Ama yürek bu
Son bir defa göresim geldi annemi
Tek nefeste pencereden çýkarýp baþýmý
Ýlk defa o kadar yüksek sesle baðýrdým
Korkmadan, utanmadan
“Hoþça kal anne”
“Hoþça kal baba,
Hoþça kal ismi yüreðimde saklý sevdiðim”
Derken bir hüzündür çöktü içime,
Dayanamadým, herkes gibi bende aðladým.

Ýlk istasyonda hasret dað gibi
Bilmiyorum, gidiþim ihanet miydi?
Yoksa gitmem gereken yere mi gidiyordum?
Anlayamadým,
Gerçi anlasaydým bahar yine gelmeyecekti ülkeme
Hep kýþýný yaþayacaktým hayatýn
Ve hep hazan mevsimi gibi dökülürdü yýllarým.
Bir ara dýþarýya takýldý gözlerim
Her þey nasýlda bir bir geride kalýyor
Nasýlda giden bir daha geri dönmüyor
Daðlar, ovalar, nehirler, köprüler, tüneller
Ve insanlar...

Dalmýþým, ýlýk bir rüzgârla kendimden geçmiþim.
Rüyamda annemi gördüm.
Aðlýyordu garibim.
“Oðul gitme” diyordu.
“Bu daðlarýn suyu olmasa
Köy þafaðýnda duymazsan kuzularýn sesini
Yýkýlýrsýn yavrum.
Gitme, gidersen yýkýlýr,
Viran olur bülbülyuvasý, ebabil ocaðý
Gitme oðul, bana bir gelin getir
Öpsün ellerimden
Yetmiþ köy ötesi duysun halayýnýzý.
Gitme, ana yüreðidir dayanamaz,
En çok üç ay dayanýr, sonra yýkýlýr, oðul”
Yaþlar deryasýnda buldum kendimi bir an
Ve doya doya öperken annemin sanatkâr ellerini
Duran tren uyandýrdý beni,
Yanaðýmda hafiften bir ýslaklýk.

Artýk dönüþ yoktu
Anladým, sevdiklerime hoþça kal demenin vaktiydi
Hoþça kal anne
Biliyorum, en çok senin emeðin var bende
En çok sen seviyorsun beni
Ki mecburdun buna
Çünkü sen annesin
Ve anneler evlatlarýný yaþam gibi severler
Hakkýný helal et anne.
Hoþça kal baba
Affet, istediðin gibi olamadým.
Olamazdým da
Seni kýrdýysam cahilliðime baðýþla.
Hoþça kal ihanet nedir bilmez,
Çocukça oyunlarda bile hileye baþvurmaz kardeþlerim.
Aþk olsun kardeþliðinize...
Hoþça kal sevdam,
Ýnan bu yürek bir an olsun unutmayacak seni

Hoþça kal köyüm, insanlarým
Hoþça kal Dicle,
Bilmem affeder misin beni
Bensiz yine deli deli akar mýsýn?
Ya sen Fýrat,
Hala taze gelinler mi yutacaksýn?
Hoþça kal yurdum insanlarý
Nazlý gelinler, toy delikanlýlar
Ve ýrgatlar; pamukta, buðdayda, mýsýrda...
Ve iþçiler; fabrikada, maden ocaklarýnda…

Biliyorum,
Gittiðim yerde kara tren türküsü söylenmeyecek,
Ve gittiðim yerde ben kara trenleri beklemeyeceðim
Hiç gurbet türküsü dinlemeyeceðim...
Yazarsam
Bir anneme
Bir de sevdama yazarým
O da adressiz.

Bilmiyorum, gidiþim ihanet miydi?
Yoksa gitmem gereken yere mi gidiyordum.

Bilmiyorum ama gidiyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: