KELEBEKLER DE AĞLAR

KELEBEKLER DE AÐLAR

Beyaz duvaðýný örtmüþ daðlarda
Gün batýyor yavaþtan.
Ýzliyorum karanlýðýn geliþini.
Bir taraftan da
Yýllarýn yorgunluðunu yoldaþ ettim, gidiyorum.
Havanýn soðumasýna inat gezinir gözlerim.
Bilmem ki ne ararým bu ayazda.
Þaþýyorum insanlara, karanlýða raðmen parlayan yýldýza.
Soruyorum kendime.
Neden geldik, amacýmýz neydi?
Neden yüklendik dünyayý omuzlarýmýza?
Yüküm çok aðýr, yorgunum...
Kalbime bir ok saplanýr ansýzýn.
Neyin acýsýna gebedir yüreðim.
Gök kubbenin altýnda yalnýzlýðý tadýyorum.
Ondan mýdýr bu sebepsiz inleyiþim.
Soruyorum yine.
Ýnsan bu kadar çokluðun arasýnda
Nasýl yokluðu yaþar?
Sessiz çýðlýklarým en köhne kâbuslarýmdaki
Puhu kuþlarý misali
Kazýndý kulaklarýma.
Sahte sözlerin acýsýdýr,
Aykýrý gülüþlerin yankýsýdýr gönlüme dokunan.
Yürüyorum taþlý yollardan,
Gül sanýyordum her taþý.
Ýnceden ta ki ayaklarýmý kanatana kadar...
Gelinciðin hüznünü bilir misiniz?
Taþýn topraðýn arasýna damýtýr gözyaþlarýný.
Saklar da bilmez kimse.
Savurur saçlarýný rüzgâra.
Güzellik resmini  almýþ da çýkar sahneye.
Sahi bu sahneler, vitrinler...
Size oynar çaðýmýzýn her kelimesi.
Emrine amade etmiþtir her caný.
Sahnenin içindekiler dýþýndakilerden daha mutlu sanýrsýnýz?
Kaldýrýn oyunun perdelerini.
Ýzlesin gözler gerçeðin o en berbat halini.
Bu senaryolardýr bizi kimliðimize yabancýlaþtýran.
Her sabah Gregor’un kâbusunu yaþatan.
Yorgunum, Çok...
Kendimi kendimle alýp gitmek istiyorum.
Heyula akþamlarýn sabahýna uyanmak istemiyorum.
Sahte olan her þeyden, herkesten geçmek istiyorum.
Düþüncelerimin kýyýsýna bir denizkýzý otursun.
Yepyeni dünyalar anlatsýn bana.
Reyhan kokulu þehirlerden mutlu masallara geçeyim.
Valizimde yüküm canýmdýr sadece.
Onu da alýp hayallerimin huzur sokaðýnda
Konaklamak istiyorum.
Ovalarda uçuþan kuþ kanadý konsun ellerime.
Hafiflesin hüznün çiçeði.
Gözlerimin yataðýndan coþsun nehirler.
Örümcekler yine kursun ömürlük aðlar.
Unutmayýn kelebekler de aðlar!

ÝMRAN YÝÐÝT
Sosyal Medyada Paylaşın: