ANNE

Bak büyüdüm anne...
Masal dinlemiyorum artýk...
O rengarenk oyuncaklardan da istemiyorum.
Oyuncak ben oldum.
Dünya oyun...

Aðlamýyorum...
Haber vaktine denk gelen çizgi filmleri izlemek için...
Mutlu sona gelmeden koptu bütün film þeritlerim...
Gülmek mi?
Ne diyorsun anne?
Dur!..
Þimdi buna güleyim bâri.
Çoktan unutturdu zaman...
Hüznümden bir parça yangýn býraktým gittiðim her yere...
Bedenim iki büklüm...
Baþým duman...

Ýliklerime kadar sindi ölümün rutûbet kokusu...
Bana yakýþmaz þimdi musibet korkusu...

Beþi bir yerdeyi de sonunda yapýþtýrdý hayat!..
Kýrýlmýþ kadehlere döndü gamzelerim...
Taþýyamaz oldu su katýlmamýþ sarhoþ gözyaþlarýmý...

Aðýrlýðýma hep baþkalarý karar verdi
Kaç kere yanlýþ tartýldým,
Umut denen bu bozuk terazide
Istýraba meze lâzým dediler; yorgun bedenimden...
Mutluluða mucize...

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: