Kara bir bulut çöktü gecekondularýn üzerine bir bir yandý mum ýþýklarý kapandý perdeler üþümesin diye çocuklar örtüldü üstüne minderler
göðü çalýnmýþ kuþlar gibi yuvasýz sefil yalýyor bedenlerini alevsiz ateþ ’yer demir gök bakýr ’ zemheri soðuðu çiðneyip geçiyor kara kýþ ayaz kýrýðý yürekleri yerlerde zebil
her gün önünden geçtiðim ev kapýsýna dayanmýþ açlýk bir de soðuk çökmüþ koca bir dev küçük kýz kapýda yýrtýk elbiseleri çýplak ayaklarý bir yandan burnunu çeker bir yandan dolu dolu gözleri þakaklarýndan akýyor sefaletin alazlarý
toprak kokuyor hava birazda çocuk yeni yeþermiþ çim gibi filizlenmiþ tomurcuk
hadi gel tut ellerimi otur dizlerime anlat bana üþüyorken bile yüreðindeki bu alevi
anlat derdini bir solukta soðut ciðerlerini aðlatma beni meleklerin çizdiði mutluluðun en güzel resmi ay yüzlü feri
üþüyorsun, daha sýký sarýl kendine üþüme sen mi bacaklarýný taþýyorsun bacaklarýn mý seni sok ellerini ceplerine balýk kanatlarýna yükle düþünü yorma naif ruhunu ölüm mü yaþam , yaþam mý ölüm, sen sakýn düþünme
Sosyal Medyada Paylaşın:
MİRA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.