Bana býrakýlan çöp dolu köþelerde, Karanlýðýn tutsaðý oldum; Acýnýn kuklasý, Aþk katliamýnýn sunduðu leþlerle, Gözyaþý mezbahalarý kurdum, Karþýlýksýz sevgilerden mezar taþlarý oydum, Kemiklerden prangalarla, Kaburgalardan kafeslerle, Cinayetler karnavalý düzenledim, Kalp denilen o boþlukta!
Peki ya sonra, bunca kötü tabirle, Ölümden daha soðuk cümlelerle ne oldu, Kargalarýn siyaha boyadýðý semte dönüþtüm, Çoçuklarýn olmadýðý, korkunun nefes aldýðý, Yalnýzlýðýn bile terk ettiði sessizliðe ulaþtým, Ýblisin evini kirletti öfkemin ölçüsüzlüðü, Saf kötülüðü gördüm.
Peki ya sonra, Hiç kimsenin inmediði derinlikte ne çýktý karþýma, Sonsuza dek kayboluþtu cezam, Bütün diyarlar reddetti ruhumu, Öylesine büyük bir kahra taþýdým aþkýmý, Tahtý olmayan, Adý olmayan, Ulaþýlmayan. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.