Güneþin kýzýl ýþýklarý ufukta kaybolurken, Saatler geçip, gün geceye dönüþürken, Yavaþ yavaþ uzar gölgen. Kendini övme, unutma, insanýz biz sadece.
Her adýmýn bir sahnesi var, her anýn bir perdesi, Dinlersen rüzgarýn melodisini duyabilirsin. Gölgelerin dansýdýr, hayatýn her sahnesi. Ama sen, bu oyunda bir figüransýn sadece.
Her birimiz bir yolculuk içindeyiz bu dünyada, Hayatýn iniþleri ve çýkýþlarýyla dolu bu yolda. Her an bir öðreti, her an bir deneyimdir sana. Kendini övme,devam etmeliyiz öðrenmeye
Yýldýzlar sahneye milyonlarca ýþýk saçarken, Kaf daðýnda sanma kendini, yýldýzlar kadar mütevazi ol sen. Koca evren içinde küçüktür senin hikayen. Ve güneþ batarken uzayan gölgendir sadece.
Deniz kumlara sarýlýr, ay ýþýðýnda parlar, Gözlerin deniz gibi sonsuzluða dalar. Bir rol de senin payýna düþmüþtür,hayatýn sahnesinde, Ama unutma, gölgen, yok olacak sahne sona erdiðinde.
Güneþ batarken,büyüyen gölgendir unutma, Büyüyen sen deðilsin, kibre kapýlma. Yok olacaktýr gölgen ,güneþin batýþýyla. Çünkü sen, sadece bir oyuncusun bu büyük oyunda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.