Bu gece her zaman geçtiðim caddedeyim yine Çekti uzun bir yürüyüþe yol beni Karanlýk bir sokaða daldým Tütün sardým oturdum, o balkonun önüne Kendime bir dal þiir yaktým Dumanýnda türkü gördüm Selam verdim hiç duymadý o nadide kul beni
Soðuk ve zifiri Karanlýðýn koynuna düþtüm Ne bir iz, ne ses, ne de sýcak bir gülüþ vardý Sadece bahardan kalan hanýmellerinin kokusu kalmýþ Vedalaþtýðýmýz o kafe nin önünde durdum saatlerce Ömür boyu beklediðim o güvercinin gelip konmasý için. Etrafta ne bir kuþ, ne de bir bitab düþmüþ dost vardý Bir kaç serseri ve kendisiyle dertleþen bir de ben. Sus dedi sus... Sabra zorladý dil beni
Her gece olduðu gibi sadece dualar ettim Ömrümü adadýðým yâr için Þafaðý belirsiz güneþin doðmasý için. Anamýn yazmasýný boynuna dolayan yâr Aydýnlanacak mý yine seninle ufkum Hadi bir ses ver Yoksa güneþ doðmadan mý batacak. Yýldýzsýz gecelere götürdü geriye kalan yýl beni.
Ýsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)
Sosyal Medyada Paylaşın:
İsmet Bozkurt DilsizKalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.