DİNMEYECEK

Olur muydu olmaz mýydý ikilemi deðil mi
Nasýl da yaktý caný, çevirdi sanki küle
Haniydi o mazinin gülüþleri neþe katardý
Hasretlik bile yakamamýþtý böylesi þu caný da
Faniliðin içindeki her yönden daraltan, boðan
Bir daha deðememek var ya deðil tene
Fersah fersah uzak baktýran hem de gönle
Ýþte o zaman anladým, yýkýldým,tükendim
Sen, kendinle birlikte geleceðe inancý
Ýnancý besleyen ümitlerimi de toptan tükettin.

Az daha sabýr olsaydý demek var dilde
Mihrabýmýz gibi sevmeler söyle nerde
Arþa eriþsin dilerken onca sade duygular
Yazýk oldu, henüz yeþermeden de soldular.

Sorgulamak, hesaplamak, ön görmek yoksa
Ýstifleyerek yaþamaksa bu berbat hezeyanlarla
Niçin akýttýk ki içimize oncadýr türlü cefayý
Savuþsun istemedik mi cümleten türlü belâyý
Ve sen ayrýldýn bu kutlu yoldan, düþtü omuzlar
Arkandan neler söylendi bilemezsin belki
Ve fakat bizde, kurudu gözlerde pýnarlar.

Mutlu olma diyemem belki, dilim lâldýr
Mutlu da ol diyemem ki, kalpteki hardýr
Yaratan bize verdi aðýrýný yükün, baþ üzre
Ölene dek kalacak ayrýlýðýn acýsý, artarak
Taþýmak düþtü bize, küstü gönül biçâre
Öyle bir dokundu ki geçmeyecek acýsý
Kanayýp duracak, tampon, turnike nafile
Yýllar öncesinden kalan bir resimsin sen
Ölene dek duracaksýn, solmaksýzýn yürekte...

Oðuzhan KÜLTE
Sosyal Medyada Paylaşın: