Ýþte kefenim biçildi durur önümde Ne sen anlayabildin, Ne ben girdim gönlüne.
Sen... Bütün pusatlarýný kuþanýp gelirken Bir savaþçý nidasýyla, Gönül surlarýmý senin için yýkmýþtým oysa Kýlýcýný çekerken amansýzca ölüme Sevdiðin çiçeklerden kalkan yaptým önüme Her darbede savrulan kýrmýzý gül yapraklarý Yüreðimden düþtü bir bir kan damlasý topraða
Elveda dedim... Elveda dedim tüm sevdiklerime Hayaller dolusu umut beklerken Merhaba dedim elem dolu kaderime. Koymuþtum yâr yerine Vatan yerine Yurt yerine Can yerine
Karayel esintisine çarpýlmýþ kandil misali Umutlarým bir bir sönerken Ömrümü almýþsýn çok mu?
Gecenin karanlýk kokusunda hatýrla beni Denizin amansýz çýðlýðýnda duy sesimi Bir fecr vakti yüzüme bakýp, Öyle yýrt resmimi. Sultan Ahmet meydanýna göm cismimi. Ve mezar taþýmda oku sevginin ismini. Hadi artýk durma... Yatsana aþkýn ölüm uykusuna.
Ýsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)
Sosyal Medyada Paylaşın:
İsmet Bozkurt DilsizKalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.