DİYEMEDİM YAR

Sana sarýlarak, lütfun sâhibi,
Yaradana kurban diyemedim yâr.
Ey alýn yazýmýn gizli kâtibi!
Baþkasýna cânân diyemedim yâr.

Yalnýz bîçâreyim bunu bil diye,
Gözümden dökülen yaþý sil diye,
Kapýmý açarak buyur gel diye,
Sarayýma sultan diyemedim yâr.

Gurur girdabýna düþtüm bir kere.
Defalarca güldüm yalandan yere.
Yaslý bedenime göz göre göre,
Gemisiz bir liman diyemedim yâr.

Sevmek nedir diye zihnini yorma.
Perîþan hâlimi uzaktan sorma.
Beni mecnun eden bu aþktan sonra,
Yazýlýr bir destan diyemedim yâr.

Bi’ dünya dert oldu bütün kazancým.
Ýnsanlara karþý bitti inancým.
Aðýr yaralýyým, geçmedi sancým.
Ellerinde derman diyemedim yâr.

Gönlüm, hayalleri kabre koyunca,
Kahrýnla yanarken nâra doyunca,
Bin sitem ettim de yýllar boyunca,
Boþa geçmiþ zaman diyemedim yâr.

Bu son mektubumdu sana hediye.
Gör iþte apansýz döndüm deliye.
Bir enkaz býraktýn benden geriye.
Kalp otaðým handân diyemedim yâr.

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: