"affettim seni..."

"affettim seni..."
Uzun, uzun yýllar önce,
kendimi daðýtmadan,
ve uyuyabilmek için parçalara bölmeden önce.
Bir kýz var.
"Caným" diye sesleniyor.
benden canýmý istese veririm,
iþte tamda öyle.
Ben sanýyorum ki,
o da öyle.
Ele-ele epeyce yürüdüðümüz bir günün akþamý,
evine býrakýyorum,
yüzü hiç gülmüyor,
oysa,
ne þaklabanlýklar yaptým,
gülse bir, bir gülse,
o akþamýn gecesi bulutlarda uyurum.
Otobüsten indik evi duraðýn tam karþýsýnda,
elimi býraktý,
dedi "ben içimde ki uçurumlarý kaldýramýyorum düþüyorum içine..."
" biz çok farklýyýz, sen uçarý havalý çocuk, bense mütasýp kendi halinde bir kýz"
Yani dedim;
"biz olamayýz..."
Arkasýný döndü gitti,
ben öylece dondum,
olduðum yere çekiçle çakýlmýþ
veya kök salmýþ ulu bir çýnar gibi.
Eve kadar yürüdüm,
yürüdüm aðladým,
aðladým yürüdüm...
Hayat durmuþtu,
dünya dönmüyordu benim için artýk.
Ýçinde olduðum,
hali anlatacak cümle yok,
benim gibi biri için bile.
Ertesi gün,
gelmiþ konuþmak isyor gözleri yaþlý.
Çarptým kapýyý yüzüne hiç konuþmadým.
Birlikte çalýþtýðým bir arkadaþ ile epeyce konuþmuþ, aðlamýþ, yalvarmýþ.
Arkadaþým "ben söz verdim tankutalp"
"ne olur görüþ, konuþ, barýþ" dedi.
Kýramadým görüþtüm.
Bana bir çok þey anlattý ama artýk,
eskisi etkisi yoktu,
nefes verdiði cümlelerin.
"benim derdim içimde ki uçurumlarý bitirmekti seni deðil" dedi.
Barýþtýk...
Ona göre herþey yoluna girmiþ, hayatýna devam ediyordu, "caným"- "caným".
Ben ise içimde kýrýlan cam kýrýklarýný süpürmeye uðraþýyordum,
çünkü onunla her buluþtuðumda,
kalbimde yeni-yeni kesikler oluþuyor,
ve beni içten içe parçalýyordu.
Elini tutmak,
hatta bazý zamanlar sesini duymak,
gözlerimi bile görmesini istemiyordum.
(gözlerime vurgun olduðunu söylerdi hep)
Birgün otobüs duraðýna geldik,
"sana birþey söyleyeceðim" dedi ve devam etti,
"beni istemeye gelecekler bugün"
_Neden ya neden, hani biz evlenecektik, dedim.
"sorun yok, ben seni seviyorum, bir kahve ikram edip, odaya konuþmaya gittiðimizde ben seni istemiyorum, diyeceðim" dedi.
_Neden kabul ettin dedim sustu.
Anladým ki, hala beni kendine yakýþtýramýyordu.
Hiç konuþmadým,
o dakikadan sonra onunla.
Yine yeniden,
vurulmuþtum en güvendiðim yerden.
Eve kadar,
aðladým yürüdüm, yürüdüm aðladým.
Görücüsü gelmeden,
eve geldiðimde, kardeþime aratýp,
ayrýlmak istediðimi söylettim.
Öldürmüþtü beni,
görücüsü ile evlensin istedim...
Sonra duydum,
çýkmamýþ istemeye gelenlerin karþýsýna,
o odasýnda aðlamýþ, ben sokaklarda.
Sonra,
sonrasý malum.
Aðlamaklar,
yalvarmaklar,
araya arkadaþlarý sokmalar,
geçtiðim yollarda karþýma çýkmalar,
daha neler-neler.
Sesimi hak etmiyordu, deðmezdi kelimelere nefes vermeye, konuþmadým,
ve affetmedim.
Bana ders olmuþtu, kulaðýma küpe,
baþka hiç kimseye ikinci þansý vermedim...
Yaþayarak öðrendim ki,
ilkinde yaralayan,
ikincisinde muhakkak öldürür.
Bu gün aradý bir arkadaþým,
anlattý onu.
Hiç evlenmemiþ.
Kansermiþ, üçüncü evre, günleri sayýlý...
Görüþmek istiyormuþ,
af dilemek, afettiðimi duymak...
Hayatýmýn son yirmi senesini,
bana ruh ölümü nedir öðreten kadýn,
"afettim seni..."
Gideceðin yere beni,
yirmi sene önce gönderen kadýn,
"affettim seni..."
Bana kendimi bir daha,
toplanmayacak þekilde daðýttýran,
ve uykuyu yirmi sene haram eden kadýn,
"affettim seni..."
Kalbimde ki,
ilk ve en derin kesiðin sahibi,
diðerlerine vuracaklarý yeri,
nokta adresi gösteren kadýn,
"affettim seni..."
Bana hayatýmýn en zor cümlelerini yazdýran kadýn, "affettim seni..."
Affettim.
_þairþizofren_
Sosyal Medyada Paylaşın: