YÂR DEYİNCE

Âþk’ý anlatamaz tükenmez kalem,
Âþk’ý mürekkebe dalmasý lâzým.
Âþýðýn dilinde çok olmaz kelâm;
Yâr deyince donup kalmasý lâzým.

Yaðsa da baþýna yaðmur, dolu, kar,
Sevda ikliminde her mevsim bahar,
Akýl baþtan gidip etsede firar;
Yâr deyince karar kýlmasý lâzým.

Âþýklarýn derdi, kederi bitmez,
Vuslata ermeden onu terketmez,
Seven, sevgisini âþikâr etmez;
Yâr deyince mahcup olmasý lâzým.

Hakk âþýðý diye ozana denir,
Hasret, kalpten göze sýzana denir,
Âþýk melûl, mahzun gezene denir;
Yâr deyince benzi solmasý lâzým.

Âþk gönülde büyür, dilde söz olur,
Ebedî küllenmez daim köz olur.
Âþk yarasý gönülde göz göz olur;
Yâr deyince þifa bulmasý lâzým.

Satýr vurup, pare pare kýysalar,
Mil çekseler, gözlerini oysalar,
Bedenini cendereye koysalar;
Yâr deyince yüzü gülmesi lâzým...

Âþýk, çölde yalýnayak koþmalý,
Deryalarý geçip, daðlar aþmalý,
Âþk, gönülden göze doðru taþmalý;
Yâr deyince düþüp ölmesi lâzým.

Hicranî’m ulaktýr, âþýða kuþlar,
Her sohbete söze, yâr diye baþlar.
Mezarýn üstünde dikili taþlar;
Yâr deyince dile gelmesi lâzým.

17/10/2022 Nuriye Akyol

Görsel alýntýdýr





Sosyal Medyada Paylaşın: