Ýyi biriyim aslýnda, samimiyetim, dürüstlüðüm, mertliðim ve duygusallýðým da olmasa! Dostluðum ilaç gibidir yarasý olan dosta. Hatalarýný görmezden gelir, affetmesini de bilirim. Hata yaptýðýmda özür dilemesini de. Olur da kadim dost dediðim, bir gün kiþiliðime yönelik bir hata yaparsa, býçak kemiðe dayanmýþ gibi olur düþmanlýðým. Muziplikler yaparým, gülmesini bilene. Hele çok sevmiþsem maymunluk bile yaparým yeri gelince. Biraz huysuzum en çok ta kýrýlgan. Hata yapýlmadýðý müddetçe dert etmem! Ýncinir, kýrýlýr, ama kýrýldýðým yerden doðrulurum. Kin gütmem. O anda öfkemi kusar geçerim. Küfür bile ederim. Dobra oluþumdandýr. Aðzý bozuktur diye düþünmeyin. Tanýyanlar ne kadar centilmen, ne kadar saygýn, ne kadar müþfik biri olduðumu bilir. Yaþamda, mutluluktan payýma düþeni almaya çalýþýrým. Bunu baþardýðým zamanlar da olmuþtur. Ama en çok ta mutsuz olmuþum birilerine yansýtmadan kendi içimde. Tesadüflere bayýlýrým. Tesadüfler; hayatýmýzýn en hormonsuz gerçekleridir. Tesadüfen yaþama merhaba dememiz gibi. Tesadüfen anne, tesadüfen baba, tesadüfen okul, tesadüfen iþ, tesadüfen arkadaþ, tesadüfen hayat arkadaþý, tesadüfen zenginlik organik olanýndan, akmayanýndan, kokmayanýndan olaný, beni anlatýr sanki. Farkýnda olmadan, merhaba demiþsem yaþama, bir sebebi var derim. Adam gibi yaþamaya çalýþýrým. Kazanacak, yemeyecek, içmeyecek, gezmeyecek ve gereðini yaparak hayata katký saðlamayacaksam, insan olmanýn da gereði yoktur. Fotosentez ne güne duruyor? Gider otgiller ailesine üyelik kaydýmý yaptýrýr, ot gibi yaþar, saman gibi giderim. Günümü gün ederim. Dolu dolu yaþarým. Boþ zamanlarýmda iyi kitap okurum. Þiir yazarým, öykü yazarým, nesirlerim de var elbet. Ama en çokta mektup yazarým. Bazen kendime bile yazdýðým olur. Boþ geçen zamaný ömürden saymam. Hiç biþey bulamadým mý? Gider arkadaþýmla tavla oynarým. Bir þeyden nefret ederim. Ne mi? Yalan! Yalandan nefret ederim. Birisi bir kere yalan söylesin. Kimliði çok ta önemli deðil. Annem olur, babam olur, eþim olur, evladým olur, ya da bir baþkasý hiç farketmez. Gözümde tüm deðerini yitirir. Bir daha asla derim. Gerisi Allah kerim! Zekiyim kendimce. Hele benim zekâmý biri hafife almaya görsün. Yatar kalkar Allaha dua ederim. Ya rab bu zavallý kulunu benim zekâmdan nasiplendirme diye! Zekâsýz, cahil, gerici, hayatýn içinde olmayan, paylaþým yoksunu, bilgi ve beceri yoksunu insanlardan nefret ederim. Ýlginçtir cahili de iyi hissederim. Aslýnda ben bu yönümü çok severim. Bu geri zekâlýlar bazen beni kullanmaya çalýþtýðý da olur. Eline bir defaya mahsus koz veririm. Ýþte o anda Allaaaah derim. Bu huyumu da çok severim. Herþey bir yana da, dost dediðimi ben, gerçekten çok severim. Ýyi de aþýk olurum. Ama aþk kusur kaldýrmaz bilirsiniz. Kusurlu bir aþktan da nefret ederim. Birini ya hiç sevmem, ya da, sevdiysem eðer, sever, sever, severim. Sadece severek aþýk olurum. Seversem birini, vefalý olur, baþka olaylar üzerinden sevgiyi kirletmem. Aksi bir sevgi yaþýyorsam, tam da bu yüzden sevgiden bile nefret ederim. Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.