zifiri çöken , yalnýzlýðý andýrýyor deniz;
zihnimin sokaðýna çýkmýþ gibi,
saat güverte nöbeti,
beyaz gölgeli çiçeklerin arasýnda,
karanlýðýn ufkunu düþlüyorum,
ihtiyar bir þarký gibi ölüyor;
kalbimin kýyýsýna vuran her dalga,
dudaklarýmda kurudukça;
tuzlu rüzgar, þiire diriliyorum,
çýrpýnýþým,
nefes alabilmekten ötesine yetmiyor..
uçsuz bucaksýz gece,
suya yansýyan karanlýkda,
kör bir mum ýþýðý yanýyor,
hangi þehrin feneri göz kýrpan?
bense bir o kadar yabancý,
pusulasý þaþmýþcasýna telaþým,
tenimi ýslatan ayný yalnýzlýk..
demlenmiþ satýrlar,
yeniden aþka adansýn,
kýrýk seslerin içinde;
lekelenmiþ bir adam,
sessiz duvarlarýn okyanusunda,
iyi de " o kim di?,
beni yalnýzlýðýna çaðýran...
martýlarýn kanadýnda gece;
beyaz gölgeli çiçeklerin,
dalýnda....
karan
e.ey, z.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.