Baskýn yedi kervaným, yaðmalandý mallarým, Yere düþtü kýlýcým; kýrýldý okum, yayým. Sadece gövdem kaldý, kurudu hep dallarým, Güneþim çoktan battý, buluttan çýkmaz ayým.
Virane bir kalenin yýkýlan son burcuyum, Ýflas eden tüccarýn ödenmeyen borcuyum, Çöle düþen derviþin heybesiyim, hurcuyum, Kýrýlmayý bekleyen derinlerde bir fayým.
Sakýn kimse sanmasýn; sarayýmla haným var, Her þeyimi kaybettim, sadece bir caným var, Yel estikçe sýzlayan, aðrýyan bir yaným var, Bu kadarmýþ nasibim, buymuþ dünyada payým.
Önden giden gözcüler uzaklara bakýndý, Bu umutsuz savaþým belki de son akýndý, Estim, yaðdým, gürledim; yolun sonu yakýndý, Bahar gelince coþan, yazýn kuruyan çayým.
Bazen haddimi aþýp, imkânsýzý denedim, Kartallara özenip yükseklere tünedim, Her zaman kazanmaya yoktu zaten senedim, Babam, dedem gittiler; nerede amcam, dayým?
Uzun emel taþýmam, yolcuyum bu âlemde, Solup gidecek bir gün; menekþem de, lalem de, Biter dünya mihneti, kurtulurum elemde, Ne bir küheylaným var, nede körpe bir tayým.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.