Aynada eski yüzüm, ve yeni çizgiler; Kimim ben, neyim, neresin deyim kendimin? Ya sen, sen kimsin? ben ki, kendime hiç kimse, senin neyinim... Bir sancý baþlar göðsümde, bazen durur nefes, yetmez soluduðum hava ciðerlerime... Sonra; ay doðar, bütün lanetler benim, kalbine, gümüþ kurþun yemiþ deli kurt gibi dolanýrým, sensizliðimin, labirentli yollarýnda. Bir anda, sen tarafýndan, iþgal edilmiþ, zihnimin karanlýklarý aydýnlanýr. Hem “her þeyim” olursun. hem “hiç birþeyim”. Tükenir ümitlerim, tükenirim, yine yeniden, sana dolanýrým sonra... Caddelerim bom boþ sensiz, hiçbir þiir çýkmaz mý sokaðýna, hiçbir þarký çalmaz mý kapýný, ve .... aþk aciz. Hey kendi karanlýðýnda, beni alev alev aydýnlatan dilber! Söyler misin: Yakýndan, uzak mý ismin, bana, haram mý cismin, göðsümdeki bu sancý kimin? __þairþizofren_
Sosyal Medyada Paylaşın:
şairşizofren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.