güzel atlar ülkesi’nde
saatlerce oturmuþtuk o gün akþam,
bej miydi beyaz mýydý örtüsü
rengini anýmsamasam da,
ýþýl ýþýldý gözbebeklerin
âþýk olmuþtum otururken masamda;
bakýþýn uzay kadar derin
ay güneþin karþýsýnda
buðul buðul
süt beyaz bulutuyla saðýlan
sen deðil, bendim
saçlarýnda kumral, yýldýzlarca daðýlan...
ne zevkten ne tasadan
gül pembe dudaklarýndan
bir çift söz dökülmüþtü
kalkýnca herkesle bir
biz de ayný masadan
’odamý daðýttým !’ demiþtin
duymazlýktan gelince ben
sözünü yinelemiþ,
öyle soylu kibar,
’ben geleyim de toplayalým ! ’
deyince ben
’olabilir!’ demiþtin
Ýçim içimi yemiþti sabaha dek;
senin de en az benim kadar,
gelmemiþ, gelememiþtim
uykusuz kalmýþtýk ayrý ayrý
odalarda darmadaðýn...
yýllar sonra o aný
þu/ân gibi yaþýyorum
hayatýmýn filmi geçiyor gözlerinden
þuân; fenalaþýyorum...
biliyorum;
birazcýk cesaret versem
uzatýrdýn ellerini hemen,
ceylan gözlü bir güzel
býrakýnca kolyesini
aþaðý sarkar zinciri,
kollarýný göðsünün üstünde
arada bir kenetlerken,
bal akýtýr dudaðýndan
yalanýr eylül’ün beyaz inciri
bence geçti, sana çok erken?
ve ben iyi bilirim
yok emanete hýyânetim,
selâm verdim
yüz sürdüm düþlerine,
nereye gitsem kýblem oldun
yüzünün ab-ý destiyle
sonsuz rekât
sevmek seni ibâdetim...
Þaban AKTAÞ
23.03.2000