ALDANMAK

Aldanmakla geçmiþ her âlemin ömrü...
Kulak dile, gül bülbüle aldanmýþ.
Seven, bazen bir tatlý söze,
Bazen bir çift ceylan göze,
Gamze gamze gülen yüze aldanmýþ.

Çok acýymýþ yem uðruna yem olmak...
Dünya denilen azgýn deryada balýk oltaya aldanmýþ.
Sonunu getirecek diye virgül, noktaya aldanmýþ.
Ne yazýk ki devamý gelmiþ en sitemli cümlelerin.

Mektup, postaya aldanmýþ.
Vaziyet belki birilerine ulaþýr diye.
Okunup, anlaþýlamadýktan sonra yazýlan duygular nafile.

Gençlik bedene; iyi niyetli insan yemin edene.
Garip, her yeni doðan güne aldanmýþ.
Dertli gönüller, þifâyý hep baþkasýna veren lokmana aldanmýþ.

"Ey ahali!" sözünü duyanlar fermana aldanmýþ.
Emir büyük yerden diye.
Kul, üç günlük beyhûde zamana aldanmýþ.
Ebedî âlemde huzura ermek yerine.

Kral tahtýna, güzel bahtýna aldanmýþ.
...ve sonunda düþmüþ bir zalimin eline.

Yakup, evlatlarýna aldanmýþ.
Ýþ iþten geçmiþ, Yusuf kuyuya düþtüðü zaman.
Hezarfen Ahmet Çelebi, kanatlarýna aldanmýþ.
Galata Kulesi’nden semâlara açýlýrken.
Meðer bir yere kadar uçarmýþ insan.

Mecnun, çölde seraba aldanmýþ Leyla diye.
Âþýklar mehtaba aldanmýþ.
Vefa aramýþlar ayýn cazibesinde.

Kefil vicdanýna,
Cahil yalana,
Gafil, dünya malýna aldanmýþ!

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: