Gözlerimdeki hüznümü yene bilseydim eðer
Hiç bir zaman merak etmezdim
Yanýmda olmayan annemi
Saçlarýmý taramayan
Yanaðýmý okþamayan koynunda yatýrmayan annemi
Ve ben hala ürkek bakýþlarýmla hayaller kuruyorum
Bilir misin acaba içimden geçenleri
Merdivenler dayamýþken yaþým elliye
Çýkmaz sokaklarda kayboluyor
Kimsesiz, yetim çocukluðuma gidiyor düþlerim
Kayboluyorum anne, sensizliðin sancýlarýnda
Doyasýya cennet kokunu çekemedim ciðerlerime
Benim çocukluðum nerede kayboldu biliyor musun annem
Beni býrakýp da gittiðin
O dapdaracýk karanlýk küf kokulu sokakta
Çok korkmuþtu kapkara ürkek bakýþan gözlerim
Bir ýþýk aramýþtým yokluðuna
Aydýnlatýr belki de bulurum seni diye
Sen gittin ve ben senin yokluðunda koskocaman oldum
Büyüdüm anne, büyümek buysa
Ýçimde bir hýrs, ruhumda acý feryat, kimseler dolduramadý yerini
Sen hiç bir zaman bilmedin bilemedin bendeki bu acýlarý
Andým ahtým olsun
Ben ölmeden bitmeyecek içimdeki feryat figan
Sen huzurluysan yeter
Rahatsan kuþ tüyü yataklarýnda
Boþ ver, düþünmemiþtin zaten
Yine düþünme.
Karacakýz Emi Öztürk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.