ACI ACI ÇALAN TELEFON

ACI ACI ÇALAN TELEFON

Cumartesi Gecesi saat bire beþ var
Dükkandayým Acý acý çalan bir zil
Hadi düþün az; bak, kim bu bil!
Gönlüm kýrýk, kafsam oldukçada dar..

Tekrarlayan zil sesini susturuyum dedim,
Elime aldým ahizeyi, eyvah kendimi yedim...
’Alo kimsiniz? bu saatte hayýrdýr ne var?’
Dedi ince kadýn sesi’ hayýr deðil þer var’

’Þükrü’nün telini istiyormuþ onu soruyor,
’Söyle kardeþim, ne oldu söyle! zar- zor
Bar bar baðýran kadin sesi kaynanam
Dedim eyvah kýyamet kopmuþ, vay anam..

Birazda ürkek sesiyle bayan söyledi,
Dedi ’baþýnýz saðolsun tüp gümledi,
Kurtaramadýlar Muammer öldü,
Ayþe aðýr çocuklarý yangýn böldü’.

Dünyam karardý olanlar sanki düþ’tü
Dilim kurudu, þekerim iyice düþtü,
Bir müþterim verdi bir yudum suyu,
’Otur abi þöyle’ dedi, ama orasý sanki kuyu..

Dermaným kalmadý þaþaladým kaldým,
Bir anda dondum, kendiliðimden daldým,
Gittim dünyadan geleceði geçmiþe saldým
Eyvah bir yuva daha gitti dedim kaldým

Þöyle- böyle tam on sekiz yýllýk akrabam,
Eþim, dostum, kaným, dört kýzým oldu caným,
Kayýnbiraderim arkadaþým, kardeþim
Ben nasýl söylerim þimdi yýkýlýr eþim..

Abartmadan olayý anlattým sakince,
Eþim anlamýþ gibi kopardý çýðlýðý iyice,
Kýzlarým soruyor ’baba ne bu hal nice?
Sakinleþtirdim az da olsa, çýktýk yola gece..

Ayþenin kardeþi selamiydi yoldaþým..
Bir hayli üzgündü onada denmiþ ayný sözler..
Umudunu yitirmiþ belliydi, dolgundu gözler
Tam sekiz saat yol aldýk, aðzýný açmadý sýrdaþým..

Telefonlar çalýyor, iyiler diye söyleniyordu..
Ama ilk söylenen sözler bizi boðuyordu..
’Ölüm yok korkmayýn, iyiler tamamý deniyordu
Ýnanmak öyle güç ama öyle zor geliyordu

Bir tek ben duymadým seslerini,
Eþim duydu rahatladý ’aðabey’ dedi
Þükür mevlaya deyip akýttý çeþmelerini
Ölmemiþ aðam saðlarmýþ þükür dedi...--------- devamý gelecek

yaþar türkmen boyabat
Sosyal Medyada Paylaşın: