Bu toz baðlamýþ kaldýrýmlara biri düþmüþ, Çamurdan gözyaþlarý öbeklerinde biri üþümüþ; Güneþin kabuk attýrdýðý sýcaklarda, Biri dökülmüþ yaðmurlardan önce yeryüzüne, Gýký çýkmadan, Tatlý rüzgârlarý tanýmamýþ þaçlarý daðýlmýþ, O birinin hiç görmediði yerlere, Kafesinin her karýþýný okþamýþ yalýn ayaklarý, Dokunduðu, sevdiði, baðlandýðý her çiçek ondan önce ölmüþ; Daha ne olsun!? Selamladýðý kuþlar hiç konmamýþ penceresine, Ruhu rutubetli bir oda, Hayatý lanetli bir ada olmuþ, Bu kadar karanlýðý asla istememiþ kendisine, Sarýlmýþ, sarýlmýþ, sýmsýký sarýlmýþ hiçliðine, Yanký yapan geçmiþine, Zihnindeki, kalbindeki sessizliðine. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.