İSTANBULDA BİR GÜN
ÝSTANBULDA BÝR GÜN
Seni her yaþadýðýmda
biraz daha aþýk oluyorum
sadece bir kent deðil
apayrý bir ülkesin sanki
cennet ve cehennem içiçe
karmaþa perisinin düþler ülkesi
dün yine kollarýndaydým
en büyük aþkým denizle baþbaþaydým
rüzgar yosun kokusu döndürdü baþýmý
sanki ben o sulardan çýkýp gelmiþtim
içimde öylesine garip bir duygu
bu kadar mý sevilir deniz
bu kadar mý özümlenir özlenir
ve insan bu kadar mý özdeþleþir
gözlerim martýlarla seviþti bembeyaz
ýþýk ýþýktý kanatlarýndaki özgürlük
sürü sürü Kefallere ekmek attým
þimdilik kurtulmuþlardý sofralara yemek olmaktan
yeþil yeþil orman gibiydi yosunlar
hiç durmuyordu deniz annem
içinde milyarlarca yaþam kavgasýný saklarken
akýyordu nehir gibi vuruyordu kýyýlara
dalgalarýn bitimsiz þarkýsýný dinliyordum
kimseler duymuyordu o þarkýya katýlýyordum
tenim güneþi içerken rüzgarla mest olurken
benliðimde yudum yudum duyumsuyordum
mutluluk buydu yaþamanýn anlamý buydu
ben denizdim sanki deniz de ben
topraktan geldik diyorlar ya
ben öyle deðilim galiba
öylesi dayanýlmaz bir çaðrý ruhumda
küçücük bir damladan oluþmadýk mý
ve yaþamýmýz açýlmýyor mu okyanuslara
o yüzden tek huzur bulabildiðim yer deniz
çünkü zaten içim dalga dalga giz giz
dilimde eriyen dondurma tadýndaydý gün
soluduðum her nefesle iþlendi ince ince anýlara dün
Nilgün ACAR 27.07.2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.