Zamanýn donduðu bir kapý, sonsuzluða uzanan giz, Matem uzak, bir ummandý sevinç... Kaybolan yýllar mezarlýðýnýn köþesinde lüleli saçlardan bir iz, Ben yorgun, güçsüz bir iki adým; Sana son nefes sürünen bir hiç!
Zamanýn vurduðu bir kapý, acýya gülümseyen bir yüz, Hanesinde Leyla’nýn; masumiyeti gülünç, Tablolar süslerken duvarlarýný, yataðýnda Leyla’nýn bedenini bozan binlerce iz... Kahvesinde kýrk yýllýk inkarýn saniyelik hatýrý yitik...
LokmanPOLAT
Sosyal Medyada Paylaşın:
LokmanPOLAT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.