öksüz martýlar gagalarýnda yetim çýðlýklar taþýrken
tanýmýþtým seni
ayakkabý maðazasýnýn birinde fotoðraf çekilmiþtim
sen de bana birkaç terlik yemeden kaçayým demiþtin
hatýrla
nasýl da gülüþmüþtük
meselâ ben kalbimde uçuþan binlerce kelebeðin sevincini
hiç unutamýyorum
sevginin tarifsiz gücünü tatmýþtým
o zamanlar sayende
þafak sökmeden atardým kendimi göl kenarýna
dualarým ve sen
ve de çocuklarým
nasýl da yaþama sevinci pompalamýþtýnýz hücrelerime
aðzý kulaklarýnda gülümserdi göz bebeklerim
dünyanýn en mutlu insaný ilân etmiþti beni
bahçemde her sabah konser veren beþinci mevsim kuþlarý
sütlü kahvem eþliðinde güne ruhumu doyurarak baþlardým
aþk dolu sözcüklerin en güzel terapimdi
meðerse ne çok hüznü bastýrmýþým içime içime
bilmeden
yanardað þiddetinde kederim soðumadan
serçe yüreðimle sevgi yaðmurlarýnda ýslanmýþým
bütün yaralar kapanýr zamanla diyen masallar hep yalanmýþ
þimdi anladým
annesizlik , babasýzlýk diz boyu Ýken
dönüp dönüp soruyorum kendime
açýk yaralar kapanmadan
ömür boyu sevilmeyeceðini bile bile
böylesine güzel sevmek senin ne haddine ..
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.