Çýrýlçýplak daðlar arasýnda
Ay, daðýlmýþ ýþýk parçacýklarýnda kaybolmuþ,
Ufak tefek makilerin bile yeþillendiremediði toprak aðlýyordu.
Topraðýn gözyaþlarý yoðun sýcaklýkta,
Sis pus olup,
Karanlýða dönüþmüþ,
Karanlýk ovayý sarýp örterken,
Yobazlarýn sessizliði yabanýl pusularýn karanlýðýnda,
Toplanmýþ ve çürümeye yüz tutmuþ meyvelerin arasýnda,
Onlarý güdecek çobaný bekliyordu.
Ova gittikçe pusun ve toz sisinin arasýnda karanlýða gömülüyor
Güneþ,
Ýnsani varlýklarýn kendilerini yok ediþini görmek istemiyor,
Onlar gibi, sisin arkasýndan sinsice izliyor,
Yoðun sýcaklýðý ile insanlarý boðuyor,
Oyununu oynuyordu.
Dünya, yok sayýlan bilginin, ilimin arkasýndan,
Yok edilen insanlýk için aðýt yakýyor,
Cahilliðin örgüsüyle baþ edemiyordu.
Öngörüleri ve bilinçleri tükenmiþ insanlar,
Düþüncesizce,
Yalan ve hayvanca duygular içerisinde,
Dünyayý kargaþaya sürüklüyor,
Bilincin uyuþturulmasýný,
Yozlaþmayý ve çürümeyi normal karþýlýyor,
Yaþamýn akýllýlýðý olarak,
Uyumun,
Topluma uyumun þart olduðunu söylüyordu.
Kýrmýzýlý kadýn ise,
Daðlarýn arkasýnda son parýltýlarý görülen
Ay’a,
Ay’ýn yerini almaya çalýþan karanlýða sesleniyor,
Güneþin aydýnlýðýnda gün ýþýðýnýn yansýmalarýna,
Yeni filizlenen bilinçsel yakarýþlara, umutlara
Ve Yeniden doðmaya çalýþan güne ulaþmaya çalýþýyordu.
Yýllarca kadýnca uðradýðý mobinglerin
Kalbini ve ruhunu yakan azabý ve kederi içerisinde
Kendi “Var Oluþunu”, yokluklarda,
Cahil sürüler arasýnda koruyarak,
Yine de özünden,
Özündeki insanca inanmýþlýðýndan vazgeçemiyordu.
Kýrmýzýlý kadýn,
Sarmalanmýþ toplum yönlendirmeleri arasýnda
Gerçeði arýyordu.
Çürümenin kokusu gerçeklerin fark edilmesine
Engelde olsa,
Her yeni meyve filizi gibi,
Bataklýkta, kokuþmuþluðun içinde filizlenip,
Güzellikleri yansýtan,
Yaþamýn albenisi Lotus çiçekleri gibi,
Yeniden baþlangýç yollarýna düþecek,
Elbet bir gün,
Bilincinde edindiði öðretileriyle,
Zerdüþt gibi bir yol olacaktý.
Gülay Karaoðlu
Araþtýrmacý/Yazar
28.07.2023
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.